Wesele

Stanisław Wyspiański

reżyseria — Krzysztof Nazar
premiere — 1 october 1995
place — Big Stage

obsada

Mariusz Benoit – Dziennikarz
Stanisław Brudny – Ojciec
Mirosława Dubrawska – Radczyni
Elżbieta Futera – Kasia
Janusz Gajos – Nos
Andrzej Grabowski – Czepiec
Jarosław Gruda – Kasper
Katarzyna Herman – Panna Młoda
Kazimierz Kaczor – Czepiec
Elżbieta Kępińska – Klimina
Władysław Kowalski – Stańczyk
Piotr Kozłowski – Pan Młody
Rafał Królikowski – Widmo
Dorota Landowska – Maryna
Gustaw Lutkiewicz – Dziad
Piotr Machalica – Gospodarz / Hetman
Ignacy Machowski – Ojciec
Sylwester Maciejewski – Upiór
Jowita Miondlikowska – Isia
Cezary Morawski – Wojtek
Sławomir Pacek – Kuba
Marek Perepeczko – Wernyhora
Franciszek Pieczka – Żyd
Tomasz Sapryk – Nos / Chochoł
Justyna Sieńczyłło – Haneczka
Zygmunt Sierakowski – Rycerz Czarny
Monika Stańska – Czepcowa
Krzysztof Stroiński – Ksiądz
Joanna Szczepkowska – Rachel
Beata Ścibakówna – Zosia
Daria Trafankowska – Marysia
Kazimierz Wysota – Muzykant
Ewa Ziętek – Czepcowa
Michał Żebrowski – Poeta
Joanna Żółkowska – Gospodyni

twórczynie i twórcy

reżyseria – Krzysztof Nazar
dekoracje – Krzysztof Tyszkiewicz
kostiumy – Magdalena Tesławska
muzyka – Joanna Wnuk-Nazarowa
ruch sceniczny – Zofia Rudnicka

multimedia

fot. z archiwum Teatru Powszechnego w Warszawie

reviews

Warszawskie Wesele jest przedstawieniem bardzo czytelnym w wymowie i zaskakującym w warstwie plastyczno-dźwiękowej. Kolorystyczna tonacja dekoracji i kostiumów nie pozostawia żadnych złudzeń. Dominuje tu spopielała, zimna szarość – ponura i martwa. Bronowicka chata nie jawi się ani rozświetlona, ani rozśpiewana, zaś muzyki, takiej jakiej mielibyśmy prawo oczekiwać, nie ma w tym spektaklu prawie wcale. Przyznam, że największe bodaj wrażenie wywarła na mnie dźwięcząca wprost cisza I aktu, mącona jedynie odgłosem przesuwanych drzwi.
Anna Jęsiak, Dziennik Bałtycki
Oto przed nami pudełko sceny w różnych tonacjach błękitu. Oto przemykające się i obecne fizycznie w bronowickiej chacie zjawy. Oto niepokojące dźwięki, jakieś oderwane od rzępolących skrzypek nutki w zaskakujących frazach. Słowem: obrazowo-ruchowo-dźwiękowy katzenjammer.
Krzysztof Miklaszewski, Dziennik Polski

repertoire