Romeo i Julia

multimedia

fot. z archiwum Teatru Powszechnego w Warszawiewięcej fotografii

recenzje

• Teraz widzowie warszawscy otrzymali przedstawienie, które z pewnością przejdzie do historii pięknych dokonań teatru. Stanie się tak dzięki wzruszającej i niezapomnianej kreacji Joanny Szczepkowskiej w roli Julii. Jej Julia w pierwszej scenie jest jeszcze dzieckiem, które chętnie się bawi, a nudzi się słysząc rozprawianie dorosłych o jej przyszłym małżeństwie. Każda kolejna scena ukazuje, jak Julia się zmienia, jak dojrzewa, jak z dziecka staje się kobietą. Jak czuje cierpi, myśli. Julia od początku zdaje się mieć przeczucie czekającego ją losu. Jest krucha, a jednak silna, stać ją na odwagę. W przeciwieństwie do swego ukochanego Romea (gra go Piotr Kozłowski), który kieruje się chwilowymi impulsami, ona jest w pełni świadoma podejmowanych decyzji i wiążącego się z nimi ryzyka. Do końca zachowuje swój dziecięcy urok, ale przebija przezeń dojrzałość myślącego człowieka. Ma w sobie wzniosłość i czystość. Jest jakimś jasnym promieniem, który zbłądził w świat owładnięty nienawiścią, w środowisko wprawdzie bogate, lecz w gruncie rzeczy prostackie.
  Bronisława Biełousiak, „Razem”
• Ale ten kto kocha wielki teatr powinien wybrać się do Powszechnego. Zachwyci się iście Szekspirowską scenografią Krystyny Zachwatowicz – prostą ale wielką, doskonale organizującą przestrzeń teatralną. Jest doprawdy wspaniała (...). I rzadko ostatnio spotykane bogactwo ról drugoplanowych, ale też występują w nich aktorzy pierwszej klasy. Mamy więc bardzo temperamentną Martę w interpretacji Joanny Żółkowskiej, zabawnego Piotra – Piotra Machalicę, błyskotliwego Merkucja – Piotra Bajora, bardzo dobrą partię rozgrywa Władysław Kowalski. Jego Ojciec Laurenty przeżywa wielki, choć jakby ukryty, wewnętrzny dramat człowieka, który czyniąc dobro uwikłał się w zło.
  Jacek Lutomski, TOP