Capri – wyspa uciekinierów

multimedia

fot. Natalia Kabanowwięcej fotografii

recenzje

• Wpisane w przedstawienie założenia należą do tych z najwyższej półki. Świat Lupy, mocno upraszczając, rozciąga się tutaj od nawiązań biblijnych (w pierwszej scenie pojawiają się nadzy Adam i Ewa, a nieco później dokonujący cudu rozmnożenia pokarmów Chrystus), przez refleksję na temat teatru (wplecioną w pogadanki wieloznacznie „próbujących grać” karciarek: Moniki Niemczyk, Haliny Rasiakówny, Marii Robaszkiewcz i Ewy Skibińskiej), po bezlitosną, ubraną w historyczny kostium diagnozę współczesności. Horyzont tematów jest rozległy, ale blisko sześciogodzinne przedstawienie nie rozpada się pod ciężarem podjętych zagadnień. (…). kilka scen, trwających po paręnaście minut, to w porównaniu z literackimi pierwowzorami namiastka miejsc, które Malaparte potraktował swoją wyobraźnią. Nie zmienia to bynajmniej faktu, że każda z nich jest dopracowana i wizualnie upajająca. Rzutowane na trzy ogromne ściany projekcje zmieniają się wraz z biegiem podroży Curzia i są nadzwyczajnie kunsztowne. Przy czym, w duchu prozy włoskiego pisarza, nie są to zwyczajne ilustracje konkretnych pomieszczeń (na przykład wnętrz Belwederu), a przestrzenie wykreowane w wyobraźni inscenizatora.
  Jan Karow, e-teatr
• „Capri” olśniewa nie tylko teatralną precyzją, mistrzostwem aktorskim (niemal każdemu z aktorów można by poświęcić osobny tekst, dlatego też w recenzji nie piszę szerzej o żadnej roli – pominięcie innych byłoby nierzetelne), ale również scenografią. (...). Jeśli narracja jest, jak chcą niektórzy, sposobem rozumienia świata, to, zdaniem Krystiana Lupy, marne są dziś szanse na jej zbudowanie. Pozostają tylko fragmenty, pojedyncze obrazy, odpryski; pozostają szlachetne, lecz daremne próby. „Capri – wyspa uciekinierów” jest próbą mistrzowską.
  Olga Katafiasz, „Didaskalia”
• Spektakl „Capri – wyspa uciekinierów” (...) został zaprezentowany jako Pokaz Mistrzowski [na Festiwalu Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych w Łodzi – przyp. teatru] – mistrzowsko dając odczuć dar zanurzenia się na kilka godzin w sztuce, wyłączającej codzienność, zarazem silnie ją komentującej. Wizjoner teatru, autor bezwzględnie wyjątkowego, własnego scenicznego świata przygotował kolejne dzieło naładowane znaczeniami, kontekstami, tropami umożliwiającymi niezliczone interpretacje, rozdzierające pełną goryczy oceną kondycji człowieka, jednocześnie niosące kilka kropel nadziei. Monumentalne widowisko z genialnie skomponowanymi scenami, imponującą scenografią, plastycznie zapierające dech. Hipnotycznie zawłaszczające, niespiesznie prowadzące przez bardzo osobiste przestrzenie. Widza i autora przedstawienia. (...) niepospolitej mocy teatralną „cielesność” całości daje fenomenalna zespołowa kreacja aktorów warszawskiego „Powszechnego”. Teatr Krystiana Lupy to potęga wyobraźni, ale też waga wypowiedzi, jakiej nie za dużo obecnie w teatrze.
  Dariusz Pawłowski, „Dziennik Łódzki”

pozostałe recenzje