Zmierzch

Izaak Babel
  • premiera — 12 listopada 1987
  • miejsce — Scena Duża

obsada

  • Wojciech Asiński – Wajner
  • Marek Bargiełowski – Mesje Bojarski
  • Krystyna Froelich – Ciocia Pesia
  • Maciej Góraj – Wajner
  • Jarosław Gruda – Semen / Wajner
  • Jerzy Gudejko – Lowka
  • Elżbieta Kępińska – Jewdokia Chołodenko
  • Marta Klubowicz – Marusia
  • Danuta Kowalska – Prostytutka / Dziewczyna Lowki
  • Władysław Kowalski – Arie Lejb
  • Magdalena Kuta – Madame Wajner
  • Gustaw Lutkiewicz – Urusow
  • Sylwester Maciejewski – Sieńka Tupacz
  • Krzysztof Majchrzak – Benia
  • Grażyna Marzec – Dwojra
  • Wiesława Mazurkiewicz – Nechma
  • Cezary Morawski – Piatirubel
  • Bronisław Pawlik – Ben Zcharia
  • Franciszek Pieczka – Mendel Krzyk
  • Andrzej Piszczatowski – Bobriniec
  • Jerzy Przybylski – Nikifor
  • Maria Robaszkiewicz – Madame Popiatnik
  • Semen – Zygmunt Sierakowski
  • Iwona Słoczyńska – Prostytutka
  • Zdzisław Sobociński – Fomin
  • Maciej Szary – Riabcow
  • Bogdan Szczesiak – Miron Popiatnik
  • Daria Trafankowska – Kłasza Zubariowa
  • Aleksander Trąbczyński – Mitia
  • Tadeusz Włudarski – Piatirubel
  • Kazimierz Wysota – Grubonogi

twórcy

  • reżyseria – Krystyna Meissner
  • scenografia – Aleksandra Semenowicz
  • muzyka – Zbigniew Karnecki
  • przekład – Jerzy Pomianowski

multimedia

recenzje

  • Mendla Krzyka grał Franciszek Pieczka. To z pewnością rola, na którą czekał. Mógł zagrać w niej wszystko. Od marzenia do upokorzenia. Od mężczyzny "gorącego jak piec", po zniszczonego starca, którego "twarz jest sina i obrzękła jak twarz trupa". Najpiękniejsze, najbardziej przejmujące momenty ma Pieczka, kiedy marzy.
    Andrzej Lis, Teatr
  • Zmierzch w warszawskim Teatrze Powszechnym zwraca najpierw uwagę starannym skomponowaniem ciągu obrazów, wyłaniających się z czerni sceny, niczym z odległej pamięci, dzięki bardzo dobrze użytym światłom, które obrazy te do życia powołują. Reżyserka przy pomocy Aleksandry Semenowicz - utalentowanej scenografki przedstawienia, rozkłada kompozycje swoich obrazów na całą przestrzeń sceny. Najwyższy poziom służy do modlitwy, najniższy do życia, pracy, zabawy, odpoczynku, pośredni poziom "między niebem a ziemią" jest miejscem dla miłości. Ten zrytmizowany podział scen i przestrzeni, wyznaczony światłami, w wielu momentach wzbogacany i nasycany bywa kolejnymi emocjami, wprowadzonymi przez bardzo dobrze pomyślaną i skomponowaną przez Zbigniewa Karneckiego muzykę.
    Andrzej Lis, Trybuna Ludu

w repertuarze

Wczytywanie...