Nastia
- reżyseria — Jura Dzivakou
- premiera — 7 kwietnia 2022
- czas trwania — 80 min
- miejsce — Scena Mała
„Nastia” to kontrowersyjne opowiadanie słynnego rosyjskiego pisarza, Władimira Sorokina, które ukazało się w zbiorze pt. „Uczta” w 2001 roku. Historia rozgrywa się na przełomie XIX i XX wieku i skupia się na tytułowej Nastii, 16-letniej szlachciance. Sorokin ukazuje wizję idyllicznego dworku Sablinów, którego mieszkańcy (przynajmniej oficjalnie) zawsze kierują się rozumem, troską i otwartością na drugiego człowieka. Jednak na skutek irracjonalnych wydarzeń i skrywanych tajemnic, podczas rodzinnej uczty wydanej z okazji szesnastych urodzin dziewczyny, dochodzi do niewyobrażalnej zbrodni, po której reszta biesiadników oddaje się filozoficznym dysputom… Utwór przesycony jest poczuciem absurdu i grozy.
Twórcy zastanawiają się, do czego mogą prowadzić wzajemna nienawiść i stereotypy oraz kultywowanie szkodliwych rytuałów przemocy. Chcą opowiedzieć o groźnych instynktach tkwiących w każdym z nas, które uwalniają się zazwyczaj w momentach kryzysowych. Pytają o granice obojętności na zło oraz możliwość buntu i ucieczki w sytuacji opresji.
Spektakl tworzą artyści z Białorusi, Polski oraz Ukrainy. Prezentacje odbywają się w języku rosyjskim z polskimi napisami. Część białoruskich twórców spektaklu po fali represji została zmuszona do opuszczenia swojej ojczyzny i obecnie przebywa w Warszawie na rezydencjach artystycznych w Teatrze Powszechnym oraz innych warszawskich teatrach.
Spektakl dla widzów od 16. roku życia.
***
Biogramy twórczyń i twórców spektaklu: tutaj
Wywiad z reżyserem oraz asystentką i producentką spektaklu w „Gazecie Wyborczej”: tutaj
Rozmowa z aktorem Mikalajem Stońką – podcast Radia Chillizet: tutaj
Rozmowa z Artemem Manuilovem na portalu teatralny.pl: tutaj
Rozmowa z reżyserem oraz asystentką i producentką spektaklu – podcast Radia TOK FM: tutaj
***
Pokazy szkicu scenicznego spektaklu odbyły się 3 i 4 grudnia 2021 r., a pokazy work in progress 4, 5 i 6 marca 2022 r. Po pokazie 3 grudnia odbyła się debata pt. „Białoruski teatr i ruchy społeczne wobec kryzysu”. Nagranie debaty: tutaj.
Premiera pełnej wersji spektaklu: 7 kwietnia 2022 r.
***
Spektakl zrealizowany w ramach projektu „Jesteśmy z Wami”, dzięki dofinansowaniu z budżetu m.st. Warszawy.
obsada
- Ekaterina Ermolovich (gościnnie)
- Volha Kalakoltsava (gościnnie)
- Natalia Lange
- Artem Manuilov
- Darya Novik (gościnnie)
- Mikalaj Stońka (gościnnie)
twórczynie i twórcy
- reżyseria – Jura Dzivakou
- scenografia – Tatsiana Dzivakova
- muzyka – Olga Podgaiskaya
- wideo – Palina Kamarova
- wiersz – Dmitri Ermalovich-Dashchynski
- reżyseria dźwięku – Pavel Sinilo
- tłumaczenie, edycja napisów i koordynacja współpracy – Michał Szymko
- asystentka reżysera, producentka – Bazhena Shamovich
- inspicjent – Zuzanna Rucińska
multimedia
recenzje
- Adaptacja kontrowersyjnego opowiadania słynnego rosyjskiego pisarza Władimira Sorokina. To autor, który od samego początku jest wrogiem obecnego rosyjskiego reżimu. Po inwazji Rosji na Ukrainę napisał wraz z innymi rosyjskimi artystami list otwarty, w którym sprzeciwiają się Putinowi i wzywają wszystkich obywateli Rosji do powiedzenia „NIE” wojnie, wydał też opublikowaną niedawno m.in. w „Wyborczej” analizę rządów Putina, którą uznaje za kontynuację średniowiecznej piramidy władzy absolutnej zapoczątkowanej przez cara Iwana Groźnego. Proputinowska młodzieżówka „Idący Razem” oskarżała Sorokina o szerzenie pornografii w książce „Błękitna słonina”, a prawosławna aktywistka Irina Wasina – o propagowanie kanibalizmu w opowiadaniu „Nastia”, które jest osią spektaklu w Teatrze Powszechnym.„Co Jest Grane”, „Gazeta Wyborcza”
- To jest diagnoza przemocowego systemu, zainfekowanych nim ludzi, tchnąca prawdziwą grozą. I choć wygląda na to, że to śmiech i czarny humor miał w tej antysielance i dystopii zabijać, to jednak śmiech więźnie w gardle. Powstał więc spektakl piekielnie aktualny i niepokojący z dramatycznym pytaniem, z którym zmagają się twórcy i widzowie: jak długo ciągnąć się będzie za Rosją ta smuga przemocy i nienawiści, czy kiedykolwiek rozrzedzi się na tyle, że świat będzie mógł odetchnąć? Takie pytania snują się po głowie po tym hipnotycznym spektaklu, w którym wszyscy aktorzy dają z siebie wszystko, nie szczędzą sił i talentu, aby skupić uwagę widzów na tych pytaniach i wciąż zawisłym nad nami wszystkimi niebezpieczeństwem przystąpienia do uczty.Tomasz Miłkowski, AICT – sekcja polska Międzynarodowego Stow. Krytyków Teatralnych