Miarka za miarkę

William Shakespeare

reżyseria — Anna Augustynowicz
premiera — 10 grudnia 2006
miejsce — Scena Duża

Marzenie o dobrej władzy to temat stary jak ludzka społeczność. Wiara w istnienie idealnego władcy, który wprowadzi powszechną sprawiedliwość, a ludzkość uczyni szczęśliwą, zdaje się nie opuszczać człowieka. Zapisana w strukturze przedstawienia „gra” z publicznością wyzwala chęć postawienia pytania – w co dzisiaj „grają” ludzie poszukujący coraz doskonalszych społecznych systemów. Utwór elżbietańskiego poety prowokuje rozmowę o istocie władzy.

obsada

Mariusz Benoit (gościnnie) – Vincentio
Wojciech Błach (gościnnie) – Szlachcic usposobiony podobnie jak Lucio / Pompeiusz
Jacek Braciak – Łokieć / Obskursyn / Szlachcic usposobiony podobnie jak Lucio
Rafał Królikowski (gościnnie) – Claudio
Anna Moskal – Mariana / Julia / Francisca
Dominika Ostałowska – Isabella
Sławomir Pacek – Escalus
Krzysztof Plewako-Szczerbiński – Szumowina / Pani Przesadna
Michał Sitarski – Nadzorca więzienny
Krzysztof Stroiński – Angelo
Adam Woronowicz (gościnnie) – Lucio / Brat Tomasz lub Brat Piotr / Barnardine

twórczynie i twórcy

reżyseria – Anna Augustynowicz
przekład – Maciej Słomczyński
dekoracje – Marek Braun
kostiumy – Wanda Kowalska
muzyka – Jacek Wierzchowski
światło – Krzysztof Sendke
inspicjentka / suflerka – Julia Ossowska-Saar

nagrody

Tytuł Najlepszego Spektaklu XIII Festiwalu Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych w Łodzi.
Tytuł Najlepszej Aktorki XIII Festiwalu Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych w Łodzi oraz XVII Międzynarodowego Festiwalu Kontakt w Toruniu dla Dominiki Ostałowskiej za rolę Isabelli.
Honorowa Nagroda im. Tadeusza Boya-Żeleńskiego dla Anny Augustynowicz za wybitne osiągnięcia reżyserskie, w tym za reżyserię „Miarki za miarkę” Złoty Yorick 2007 przyznany przez jury Festiwalu Szekspirowskiego w Gdańsku za najlepszą szekspirowską adaptację sezonu.

multimedia

fot. z archiwum Teatru Powszechnego w Warszawie

recenzje

Poszukiwacze politycznych afer, sensacji i tematów na wyłączność powinni domagać się nieograniczonego wstępu na próby spektakli Anny Augustynowicz. Odkryją tam z pewnością sprawy, które na wiele miesięcy opanują opinię publiczną. Reżyserka albo dysponuje potężną siecią służb specjalnych i systemów prognostycznych, albo ma nieszczęście być naszą narodową Kasandrą. Wszystko, co pojawia się u niej na prawach teoretycznej zabawy czy symbolu, zaraz potem staje się twardym realizmem.
Joanna Derkaczew, „Gazeta Wyborcza”