Kuroń. Pasja według św. Jacka

multimedia

fot. Magda Hueckelwięcej fotografii

recenzje

• Nie ma w spektaklu w Powszechnym hagiografii, nie jest to także zamach na biografię bohatera Solidarności i architekta polskiej transformacji. Z odprysków zdarzeń, szczątków relacji i przeczuć Łysak z Sikorską-Miszczuk próbują zbudować pejzaż nieoczywisty raczej teraźniejszości niż bliskiej nawet historii. Za Jackiem Kaczmarskim zapytać „Co się stało z naszą klasą” i dać gorzką odpowiedź. Nie ma też na małej scenie Powszechnego śladu emocji, jakie towarzyszyły wyborom sprzed dwudziestu siedmiu lat, traktowanym jako punkt odniesienia dla bieżących spraw. Znowu rozumiem, ale żałuję, bo miło byłoby przypomnieć sobie tamten czas i poczuć atmosferę. Tyle że może byłby w tym ślad martyrologii, a jej autorzy przedstawienia chcieli jak ognia unikać. Mamy za to pytania o cenę, jaką za walkę Kuronia płacili jego bliscy, odmalowany zostaje, by tak rzec, domowy wymiar rewolucji. To chroni całość przed jednoznacznością, pozwala uciec od ocen. Mimo to nasuwają się one same - Kuroń z Powszechnego jawi się jako patron dialogu wszystkich ze wszystkimi, dialogu, który w dzisiejszej Polsce został zerwany i na razie jest nie do odbudowania.
  Jacek Wakar, Dziennik Gazeta Prawna
• Przedstawienie Pawła Łysaka nie jest ani opowieścią hagiograficzną, ani Dziadami przywołującymi zmarłego. To długie rozmowy Autora ze swoim bohaterem i Kuronia z Ukochaną Ojczyzną/Rzeczpospolitą Gajką (Ewa Skibińska), których w wersji dramatu drukowanej w „Dialogu” (nr 11/2016) można znaleźć zaledwie zarysy. Nie ma nadmiaru teatralnych pomysłów, w centrum jest słowo. Przy czym trzeba zaznaczyć, że tekst Małgorzaty Sikorskiej-Miszczuk znacznie się rozrósł. Dramatopisarka, podobnie jak jej sceniczny porte-parole, zdaje sobie sprawę jak trudnym zadaniem jest próba uchwycenia biografii postaci takiego kalibru. Bo z jednej strony Kuroń był człowiekiem czynu, z drugiej pozostawił po sobie wieleset stron tekstów, łącznie z autobiografią.
  Jan Karow, Nowa Siła Krytyczna – e-teatr
• Nie chodziło twórcom chyba o to, by ta sztuka wzruszała, wstrząsała, rozmiękczała. Była gotową diagnozą, stanowiła przepis na sukces. Nie miała też wprowadzać w elegijny, świąteczny nastrój. Żadne to epitafium, panegiryk, laurka. Raczej wizualizacja trudu uchwycenia istoty rzeczy, wymykającej się ciągle prawdy. Rekonstrukcja przez dekonstrukcję. Zarys wybiórczy przeszłej i teraźniejszej rzeczywistości, portret człowieka polityka, który nikogo dziś już nie zadowoli, bo nie wyzwala emocji, bo sytuacja się zmieniła i dynamicznie zmienia nadal. (…). Dobrze, że sztuka została napisana, spektakl powstał. Bez koturnowości, epatowania bohaterstwem, chorobliwych uniesień. W nowoczesnej, postdramatycznej formie, kontrowersyjnym ujęciu. Złożony, niejednoznaczny nie prowadzi nas za rękę. Jest raczej wyzwaniem. Teatralną prowokacją. Temat jest trudny, punkt widzenia twórców szczególny, a obecny moment historyczny ważny.
  Ewa Bąk, Okiem Widza

pozostałe recenzje