Kartoteka

Tadeusz Różewicz
  • premiera — 26 maja 1984
  • miejsce — Scena Duża

obsada

  • Bogusław Augustyn – Dziennikarz
  • Andrzej Grąziewicz – Chór Starców
  • Elżbieta Kępińska – Gruby
  • Władysław Kowalski – Bohater
  • Gustaw Lutkiewicz – Wujek
  • Marian Łącz – Stary Górnik
  • Aleksander Machalica – Chór Starców
  • Piotr Machalica – Chór Starców
  • Erwin May’r – Dziennikarz
  • Bronisław Pawlik – Ojciec
  • Franciszek Pieczka – Wujek
  • Małgorzata Pieczyńska – Dziennikarka
  • Andrzej Piszczatowski – Pan z przedziałkiem
  • Jerzy Przybylski – Gruby
  • Maria Robaszkiewicz – Sekretarka
  • Zygmunt Sierakowski – Chłop
  • Marek Skup – Przyjaciel
  • Marek Skup – Marek Skup
  • Iwona Słoczyńska – Olga
  • Bolesław Smela – Stary Górnik
  • Maciej Szary – Chór Starców
  • Aniela Świderska – Matka
  • Aleksander Trąbczyński – Przyjaciel
  • Ryszard Żuromski – Nauczyciel

twórcy

  • reżyseria – Michał Ratyński
  • dekoracje – Michał Kowarski
  • kostiumy – Ewa Krauze

nagrody

  • Na XXIV Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych we Wrocławiu w 1984 roku Władysław Kowalski otrzymał nagrodę za kreację aktorską.

multimedia

recenzje

  • Spektakl rozpoczyna się i kończy płynącą z głośnika znaną piosenką (chyba z przełomu lat 50 i 60) ...Odpoczywa ze snu, miasto moje i twoje... Przy jej wtórze trzech mężyczyzn dokonuje pomiaru pokoju. To Chór Starców, który cały spektakl przesiedzi w samochodzie (w ustawionej na scenie starej warszawie). Stamtąd będzie komentował, doradzał bohaterowi, objawiał jego myśli...
    Temida L. Stankiewiczówna, Sztandar Młodych
  • Tak więc reżyser tego spektaklu, Michał Ratyński, nie tylko przenosi Kartotekę z otwartej przestrzeni do zamknietego pudła, lecz również luźną strukturę sztuki, która w autorskim zamyśle nie ma początku ani końca, spina tradycyjną klamrą. (...) Jednakże mimo zamykającej klamry, reżyser w znacznym stopniu respektuje Różewiczowską formułę dramatu. Nie składa tego co rozbite, nie konstruuje żadnych zamkniętych całości; pozostawia autorskie chropowatości, nie boi się dłużyzn i zawieszeń akcji. Ma pełną świadomość, że ten typ dramaturgii, jeśli tak można powiedzieć, inaczej współpracuje z publicznością. Dopiero w percepcji widza scalają się znaczenia, sensy, przesłania. Przedstawienie jest surowe, z założenia mało efektowne.
    Elżbieta Żmudzka, Teatr

w repertuarze

Wczytywanie...