Dobrobyt

multimedia

fot. Szymon Rogińskiwięcej fotografii

recenzje

• Árpád Schilling znowu wpadł do Warszawy i za pomocą koszmarnego snu młodych ludzi o potędze świata równości, otwartości i tolerancji pogroził nam, twórcom tego świata, palcem. Zrobił przy tym dobry spektakl, który potrzebuje jeszcze czasu, żeby się domknąć, żeby wszystkie elementy znalazły w nim swoje miejsce. Gdzieś po drodze dorzucił jeszcze Schilling (a Węgier dobrze wie, o czym mówi!) słowa o tym, że my, Polacy, mamy jeszcze czas, że nie wszystko stracone. Ci upokarzani przez nas, zwłaszcza młodzi, nieuformowani mogą jeszcze zmienić zdanie, mogą zaniechać odwetu, jeśli zaczniemy widzieć w nich ludzi. Mnie martwi najbardziej, że dwa lata temu, w „Upadaniu”, też nas ostrzegał, ale nie zmieniło to Polski. Może dlatego, że nie zmieniło nas, członków „tej lepszej” połowy naszego kraju – wykształconych mieszkańców stolicy, widzów najbardziej postępowego teatru w Polsce. Zacznijmy od siebie. To najprostsza i zarazem najtrudniejsza droga, spektakl Schillinga może być dobrym początkiem.
  Tomasz Domagała, blog Domagała się kultury
• W „Dobrobycie" Schilling bierze na warsztat fundamentalną dla ludzkiej kondycji dychotomię wolności i bezpieczeństwa, wartości będących stałym przedmiotem nieustannego kupczenia. To dylemat znany każdemu, doświadczany niemalże każdego dnia, podstawowe paliwo koniunkturalizmu, wygodne alibi dla serwilizmu, podstawa pozornego spokoju ducha w niespokojnych czasach. W końcu kto, jak nie Węgier, wie lepiej jak manipuluje się tymi pojęciami w rzeczywistości nieliberalnej demokracji, w czasach skokowo postępującej atrofii swobody. (...). Dynamika dramatu, ewoluującego od błahej z pozoru humoreski z czasów all inclusive do wstrząsającej psychodramy w obscenicznym kostiumie, jest fundamentalną wartością spektaklu. Należy również podkreślić scenografię, budującą nastrój inscenizacji wszechogarniającą pustką w ponurej kieszeni scenicznej. Trzeba także mocno wyróżnić Michała Jarmickiego, perfekcyjnie interpretującego postać z hotelowej obsługi, idealnego elementu w hierarchicznej drabinie, indywiduum o podręcznikowej mentalności niewolniczej – bezgranicznie służalczego dla tych, co wyżej, bezlitośnie okrutnego dla tych, co pod nim. Kiedy wychodziłem w ciemność Grochowa, pomyślałem o Zygmuncie Hübnerze. Byłby dumny, że jego teatr wciąż się wtrąca – tak dobitnie i konsekwentnie.
  Tomasz Mlącki, Dziennik Teatralny
• Árpád Schilling nie uprawia teatru interwencji politycznej, choć komentuje świat i jego niebezpieczne miraże. W „Dobrobycie” na scenie warszawskiego Teatru Powszechnego, daje komentarz porażający bezwzględnością diagnozy. Węgierski reżyser, który już od lat nie reżyseruje w swoim kraju, uznany przez władze w swojej ojczyźnie za osobę niebezpieczną, opowiada o świecie drapieżnego kapitalizmu, w którym przemoc reguluje stosunki międzyludzkie, a dążenie do dobrobytu zostaje (dosłownie) okupione krwią. Nie trudno dostrzec w tym motywy faustyczne, echa romantycznego wampiryzmu, mroczne motywy kultury europejskiej, która nieraz malowała otchłań hedonizmu i ostentacyjnej pogardy dla ludzi, demonstrowanej przez nielicznych wygranych. Ideał dobrobytu aż na milę pachnie siarką – to piekło na ziemi, które próbuje stroić się w rajskie przymioty. Takie jest szerokie tło, bo to węższe to świat za rogiem.
  Tomasz Miłkowski, „Dziennik Trybuna”

pozostałe recenzje