Barbarzyńcy
- reżyseria — Aleksander Bardini
- premiera — 19 maja 1976
- miejsce — Scena Duża
obsada
- Mariusz Benoit – Łukin Stiepan
- Barbara Bursztynowicz – Katia
- Ewa Dałkowska – Anna Fiodorowna
- Kazimierz Dejunowicz – Iwakin
- Mirosława Dubrawska – Pritykina Pelagia Iwanowna
- Andrzej Grąziewicz – Sprawnik
- Jan Jeruzal – Duńkiny mąż
- Kazimierz Kaczor – Gołowastikow Pawlin Sawieliewicz
- Dorota Kawęcka – Wiesiołkina/Stiopa
- Władysław Kowalski – Czerkun Jegor Pietrowicz
- Barbara Ludwiżanka – Bogajewska Tatiana Nikołajewna
- Gustaw Lutkiewicz – Duńkiny mąż
- Marta Ławińska – Lidia Pawłowna
- Krzysztof Majchrzak – Gogin Matwiej
- Grażyna Marzec – Stiopa
- Wiesława Mazurkiewicz – Bogajewska Tatiana Nikołajewna
- Bronisław Pawlik – Monachow Maurycy Osipowicz
- Mieczysław Pawlikowski – Gołowastikow Pawlin Sawieliewicz
- Andrzej Piszczatowski – Pritykin Archip Fomicz
- Wojciech Pszoniak – Doktor Makarow
- Anna Seniuk – Monachowa Nadieżda Polikarpowna
- Bolesław Smela – Iwakin
- Monika Sołubianka – Wiesiołkina
- Jan Tadeusz Stanisławski – Drobiazgin
- Andrzej Szalawski – Riedozubow Wasilij Iwanowicz
- Maciej Szary – Łukin Stiepan
- Andrzej Wasilewicz – Grisza
- Piotr Zaborowski – Łukin Stiepan
- Stanisław Zaczyk – Cyganow Siergiej Nikołajewicz
- Jolanta Zykun – Wiesiołkina
- Joanna Żółkowska – Anna Fiodorowna
twórczynie i twórcy
- reżyseria – Aleksander Bardini
- przekład – Anna Kamieńska, Jan Śpiewak
- scenografia – Jan Banucha
multimedia
fot. z archiwum Teatru Powszechnego w Warszawie
recenzje
- Przedstawienie rozpoczyna się niczym film w zwolnionym tempie. W ogrodzie, a może na jakimś skwerze, gdzie gospodarz kiosku z kwasem chlebowym wystawił kilka stolików, spotykają się ludzie z miasteczka. Plotki, ploteczki. (...). I nagle z tej powszechnej paplaniny wynika, że do miasta mają przyjechać inżynierowie, którzy będą budowali drogę. (...). Droga, która ma połączyć miasteczko ze światem, o którym zresztą niewiele wiemy, jest prawie symbolem. (...). Ale wśród wielu sentencji tej sztuki jest i ta, że „ludzie budują drogi, a człowiek nie ma gdzie iść…” (...). W Warszawie dawno nie oglądano takiego koncertu aktorskiego. Tu nawet w epizodycznych rolach mamy małe arcydzieła. (...). Wszystkie role trudno wymienić, choć wszystkie na pewno zasługują na uwagę i uznanie.M. Zinowiec, „Przyjaźń”
- „Barbarzyńcy” mają w podtytule: „sceny z miasta powiatowego”. Taka to jest też sztuka, luźna w budowie, zaledwie ze śladami intrygi, banalnej i melodramatycznej, ale z akcją wewnętrzną przenikającą i łączącą to wszystko w jeden obraz. Obraz prowincji rosyjskiej z początku wieku, ale i obraz życia ludzi z ich małymi i wielkimi dramatami, śmiesznymi i zasmucającymi, ze starciem się różnych moralności, podłością i szelmostwem, nieszczęściem i skarleniem. Odsłonięcie tego obrazu może przerazić. (...). W trupiarni „Barbarzyńców” żyją i szamotają się ludzie tacy sami jak wszędzie, spragnieni szczęścia, miłości, uznania, spełnienia jakiejś roli, znalezienia jakiegoś celu.August Grodzicki, „Stolica”
w repertuarze
Wczytywanie...