Barbarzyńcy

Maksym Gorki
  • reżyseria — Aleksander Bardini
  • premiera — 19 maja 1976
  • miejsceScena Duża

obsada

  • Mariusz BenoitŁukin Stiepan
  • Barbara BursztynowiczKatia
  • Ewa DałkowskaAnna Fiodorowna
  • Kazimierz DejunowiczIwakin
  • Mirosława DubrawskaPritykina Pelagia Iwanowna
  • Andrzej GrąziewiczSprawnik
  • Jan JeruzalDuńkiny mąż
  • Kazimierz KaczorGołowastikow Pawlin Sawieliewicz
  • Dorota KawęckaWiesiołkina/Stiopa
  • Władysław KowalskiCzerkun Jegor Pietrowicz
  • Barbara LudwiżankaBogajewska Tatiana Nikołajewna
  • Gustaw LutkiewiczDuńkiny mąż
  • Marta ŁawińskaLidia Pawłowna
  • Krzysztof MajchrzakGogin Matwiej
  • Grażyna MarzecStiopa
  • Wiesława MazurkiewiczBogajewska Tatiana Nikołajewna
  • Bronisław PawlikMonachow Maurycy Osipowicz
  • Mieczysław PawlikowskiGołowastikow Pawlin Sawieliewicz
  • Andrzej PiszczatowskiPritykin Archip Fomicz
  • Wojciech PszoniakDoktor Makarow
  • Anna SeniukMonachowa Nadieżda Polikarpowna
  • Bolesław SmelaIwakin
  • Monika SołubiankaWiesiołkina
  • Jan Tadeusz StanisławskiDrobiazgin
  • Andrzej SzalawskiRiedozubow Wasilij Iwanowicz
  • Maciej SzaryŁukin Stiepan
  • Andrzej WasilewiczGrisza
  • Piotr ZaborowskiŁukin Stiepan
  • Stanisław ZaczykCyganow Siergiej Nikołajewicz
  • Jolanta ZykunWiesiołkina
  • Joanna ŻółkowskaAnna Fiodorowna

twórczynie i twórcy

  • reżyseriaAleksander Bardini
  • przekładAnna Kamieńska, Jan Śpiewak
  • scenografiaJan Banucha

multimedia

fot. z archiwum Teatru Powszechnego w Warszawie

recenzje

  • Przedstawienie rozpoczyna się niczym film w zwolnionym tempie. W ogrodzie, a może na jakimś skwerze, gdzie gospodarz kiosku z kwasem chlebowym wystawił kilka stolików, spotykają się ludzie z miasteczka. Plotki, ploteczki. (...). I nagle z tej powszechnej paplaniny wynika, że do miasta mają przyjechać inżynierowie, którzy będą budowali drogę. (...). Droga, która ma połączyć miasteczko ze światem, o którym zresztą niewiele wiemy, jest prawie symbolem. (...). Ale wśród wielu sentencji tej sztuki jest i ta, że „ludzie budują drogi, a człowiek nie ma gdzie iść…” (...). W Warszawie dawno nie oglądano takiego koncertu aktorskiego. Tu nawet w epizodycznych rolach mamy małe arcydzieła. (...). Wszystkie role trudno wymienić, choć wszystkie na pewno zasługują na uwagę i uznanie.
    M. Zinowiec, „Przyjaźń”
  • „Barbarzyńcy” mają w podtytule: „sceny z miasta powiatowego”. Taka to jest też sztuka, luźna w budowie, zaledwie ze śladami intrygi, banalnej i melodramatycznej, ale z akcją wewnętrzną przenikającą i łączącą to wszystko w jeden obraz. Obraz prowincji rosyjskiej z początku wieku, ale i obraz życia ludzi z ich małymi i wielkimi dramatami, śmiesznymi i zasmucającymi, ze starciem się różnych moralności, podłością i szelmostwem, nieszczęściem i skarleniem. Odsłonięcie tego obrazu może przerazić. (...). W trupiarni „Barbarzyńców” żyją i szamotają się ludzie tacy sami jak wszędzie, spragnieni szczęścia, miłości, uznania, spełnienia jakiejś roli, znalezienia jakiegoś celu.
    August Grodzicki, „Stolica”

w repertuarze

Wczytywanie...