Wyjść

multimedia

fot. z archiwum Teatru Powszechnego w Warszawiewięcej fotografii

recenzje

• Pierwszy akt kończy się takim rozkręceniem maszynki teatralnej, że gęstość zdarzeń, precyzja ich ustawienia, rozegranie w czasie, budzą tę jedyną, niepowtarzalną magię teatralną, podczas której cała skomplikowana maszyneria kręci się jak jedno kółko i każe otwierać widzom usta z zadowolenia.
  Artur Wrzosowisko, „Argumenty”
• Trzeba przyznać, że przeniesienie przez reżysera spektaklu Zygmunta Hübnera dwóch wątków na scenę jest bardzo efektowne. Przenikające się plany, wyodrębniane przy pomocy światła, doskonale harmonizują ze sobą. Pięknie jawi się Joanna Żółkowska – psyche Ewy Dałkowskiej, poruszająca się niemal bezszelestnie po scenie, a budująca przecież krwistą postać. Jest to niewątpliwie jedna z najlepszych ról tej aktorki. Ewa Dałkowska, główna bohaterka przedstawienia, kreuje postać bardziej skomplikowaną. Jej Arlene musi zawierać elementy dwóch charakterów – zdemoralizowanej Arlie i osaczonej przez rzeczywistość, pełnej obaw Arlene. Dałkowskiej udaje się to znakomicie.
  Marzena Wiśniewska, „Sztandar Młodych”