Wspaniałe życie
- reżyseria — Andrzej Guc
- premiera — 21 września 1990
- miejsce — Scena Duża
obsada
- Mirosława Dubrawska – Baronessa, Mina von Braheim
- Krystyna Froelich – Więźniowie i Lud
- Janusz Gajos – Albert
- Jarosław Gruda – Więźniowie i Lud
- Jerzy Gudejko – Żołnierz
- Danuta Kowalska – Gertruda von Kuberstrof
- Gustaw Lutkiewicz – Człowiek interesu
- Sylwester Maciejewski – Komisarz
- Wiesława Mazurkiewicz – Hrabina, Hermina von Valençay
- Rafał Mickiewicz – Ludwig von Kuberstrof
- Cezary Morawski – Ludwig von Kuberstrof
- Anna Mozolanka – Więźniowie i Lud
- Jerzy Przybylski – Hrabia, Zygmunt von Valençay
- Tomasz Sapryk – Jakiś osobnik / Więźniowie i Lud
- Zygmunt Sierakowski – Komisarz
- Krzysztof Stroiński – Komisarz
- Maciej Szary – Prezes
- Bogdan Szczesiak – Żołnierz
- Daria Trafankowska – Pokojówka
- Aleksander Trąbczyński – Hans von Valençay
twórczynie i twórcy
- reżyseria – Andrzej Guc
- przekład – Barbara Grzegorzewska
- dekoracje – Andrzej Sadowski
- kostiumy – Ewa Gdowiak
- muzyka – Jerzy Satanowski
multimedia
fot. z archiwum Teatru Powszechnego w Warszawie
recenzje
- Akcja „Wspaniałego życia” (oparta zresztą na autentycznym pomyśle z czasów Rewolucji Francuskiej) toczy się w czasie bliżej nieokreślonej rewolucji. „Zwykła eliminacja fizyczna jest jedyną metodą pozbycia się starej burżuazji” – głosi nowa, rewolucyjna władza. Ale towarzysze rewolucjoniści postanawiają zostawić przy życiu jedną rodzinę arystokratyczną, aby lud mógł oglądać i nienawidzić swych dawnych ciemiężycieli. Z rekomendacji byłego majordomusa Alberta (Janusz Gajos) rodzina hrabiego von Valencay zostaje wytypowana do tego zajęcia, chroniąc tym samym głowę. To, co do tej pory robili prywatnie i w cieniu alkowy, mają robić ku uciesze gawiedzi.Jacek Lutomski, „Rzeczpospolita”
- Przedstawienie skonstruowane trochę wedle zasady teatru w teatrze stylizowane jest nieco na manierę staroświecką (zwłaszcza w sposobie gry aktorów). W głównej roli służącego Alberta, który został towarzyszem, występuje Janusz Gajos (...). Jego bohater jest postacią czynnie uczestniczącą w akcji przedstawienia, a zarazem jest niejako narratorem obserwującym z zewnątrz wydarzenia, które ujmuje w nawias teatralności i opatruje „własnym” komentarzem.Temida Stankiewicz-Podhorecka, „Życie Warszawy”
w repertuarze
Wczytywanie...