Tylko ta pchła

multimedia

fot. z archiwum Teatru Powszechnego w Warszawiewięcej fotografii

recenzje

• Historia pięciu osób skazanych na wielotygodniową kwarantannę stała się w ujęciu Anny Augustynowicz poetyckim i drastycznym studium ludzkich uczuć. Zrezygnowała ona z siedemnastowiecznych realiów ogarniętego zarazą Londynu, nie pokazuje też szczurów, krwawiących ran, spalonego ciała, słowem żadnych dosłowności, jakie zapisała w tekście autorka. Umieszcza bohaterów w sterylnej przestrzeni, ściany obite gładką blachą i ubiera ich w przezroczyste ubrania przypominające celofanowe opakowania. Jej przedstawienie unika tym sposobem sentymentalizmu, ale nie poetyckości.
  Elżbieta Baniewicz, „Twórczość” 09.2000
• Augustynowicz udało się uniknąć natrętnego turpizmu, choć tekst samej sztuki mógłby do tego skłaniać. Dzięki odrealnieniu scenicznego świata nie ma w tym spektaklu także łzawego banału. Postaci przypominają bardziej archetypy niż ludzi z krwi i kości, a jednak sztuka nie traci przez to nic z siły swojego oddziaływania. Przeciwnie, chłodne, powściągliwe aktorstwo wyostrza tragizm opowiadanej historii.
  Jakub Janiszewski, „Życie Warszawy” 2-3.05.2000