Trzej muszkieterowie

Aleksander Dumas

obsada

Ryszard Barycz – Kardynał Richelieu
Stanisław Brejdygant – Atos
Czesław Byszewski – Boistracy
Tadeusz Czechowski – Lord Buckingham
Władysław Głąbik – Rochefort
Tadeusz Grabowski – Boisrenard
Aleksander Hlawaty – Posłaniec
Wanda Jarszewska – Matka D'Artagnan
Jerzy Karaszkiewicz – Jussac/Kat
Maciej Karaś – Bicaret
Edmund Karwański – Felton
Małgorzata Lorentowicz – Milady de Winter
Leon Łochowski – Pan Bonacieux/Patrick
Juliusz Łuszczewski – Ojciec D'Artagnan
Jan Mayzel – Aramis
Janina Nowicka – Jej Królewska Mość, Anna Austriaczka
Leszek Ostrowski – Jego Królewska Mość, Ludwik XIII
Aleksander Piotrowski – II mężczyzna z konduktu/Backson/II zmywacz żyrandoli
Zbigniew Przeradzki – Milord de Winter
Wojciech Rajewski – Komentator/Kanclerz Seguier/Podróżny/Właściciel oberży „Pod wolnym młynarzem”/Właściciel oberży „Czerwony Gołębnik”/Planchet/Krawiec/Strażnik/I zmywacz żyrandoli
Stefan Rydel – Kapital de Treville
Maria Seroczyńska – Pani Bonacieux
Ryszard Siódmiak – D'Artagnan
Tadeusz Waczkowski – Clarick/I mężczyzna z konduktu
Włodzimierz Wilkosz – Portos

fot. z archiwum Teatru Powszechnego w Warszawie

Spektakl w Teatrze Powszechnym wyreżyserowany przez Irenę Babel i Jacka Szczęka, w scenografii Krzysztofa Pankiewicza, polecam widzom z czystym sumieniem. Jest lekki, kolorowy, grany w tempie i z werwą, z lekka parodystycznie (...). Nie ma w nim aktorskich kreacji, nie ma też jednak ról zdecydowanie niedopracowanych. Widowisko powinno długo się utrzymać w repertuarze teatru, jest bowiem – tak jak powieści Dumasa – w dobrym znaczeniu popularne, adresowane do widzów od lat 12 do 100. Namawiam do obejrzenia go nawet tych, którzy nie gustują w powieściach Dumasa. Ci bawić się będą sceniczną kpiną z tych dzieł, okraszoną przez Planchona paroma drwinkami ze współczesnej Francji.
Ewa Boniecka, „Kurier Polski” nr 121, 24.05.1963
Irena Babel i Jacek Szczęk wyreżyserowali to wieloobrazowe widowisko zgrabnie i z dużą sprawnością, dbając o nieprzerysowanie akcentów parodii w kierunku zupełnej farsy. Francuzi pokazali nam coś w rodzaju zwariowanej komedyjki, Polacy natomiast utrzymali się w granicach sympatycznej krotochwili. Sceny toczą się szybko i płynnie, co w warunkach technicznych Teatru Powszechnego trzeba uznać za duże osiągnięcie (...). Publiczność, zwłaszcza młodociana, bawi się na „Trzech muszkieterach” bardzo wesoło. To znak, że przedstawienie chwyciło.
„Stolica” nr 24, 16.06.1963