To śpiewała Ordonka

multimedia

fot. z archiwum Teatru Powszechnego w Warszawiewięcej fotografii

recenzje

• Ale pora napisać parę słów o partnerze, który acz niejako z założenia usuwa się w cień, spełnia w tym spektaklu znaczącą rolę. Piotr Machalica, bo o nim mowa, nie tylko partneruje Dałkowskiej w śpiewanych duetach, nie tylko recytuje zabawne wierszyki, ale przede wszystkim robi klimat całego spektaklu. Jego dyskretny szarm, powściągliwość pozwalają gwieździe zabłysnąć tego wieczoru pełnym balskiem.
  Jacek Lutomski, TOP
• „To śpiewała Ordonka” nie jest próbą odtworzenia postaci Ordonki, to raczej rodzaj wypowiedzi jednej artystki o drugiej. Ale nie w warstwie biograficznej, lecz niejako stylistycznej. W tej próbie zmierzenia się ze stylem Ordonki, Ewa Dałkowska posługuje się formą lekkiego pastiszu. Znajdujemy go zarówno w geście, mimice, sposobie poruszania, w tej specyficznej wibracji głosu aktorki, w owym ujmującym niby nieśmiałym, a przecież prowokującym spojrzeniu, w pewnej enigmatyczności zachowania się, w owym doskonałym operowaniu kontrapunktem lirycznym. A wszystko to podporządkowała aktorka wypracowanemu przez siebie, własnemu stylowi liryczno-komicznemu.
  Temida Stankiewicz-Podhorecka, „Życie Warszawy”