Strach zżerać duszę
- premiera — 19 grudnia 2017
- czas trwania — 85 min
- miejsce — Scena Mała
„Szczęście nie zawsze jest radosne” – to motto filmu o historii miłosnej młodego imigranta i starszej sprzątaczki, który w latach siedemdziesiątych wywołał zamęt w Niemczech. W Polsce XXI wieku szczęście, dobrobyt i spokój cały czas stanowią synonim godnego życia, ale rzadko zadajemy sobie pytanie: czyim kosztem jest nam dobrze i wygodnie?
„Strach zżerać duszę” to tragikomiczna opowieść o społeczeństwie, które tak dobrze czuje się we własnym, zamkniętym gronie, że za wszelką cenę usunie z horyzontu wszystkich, którzy nie wpisują się w jednolity krajobraz. To także portret naszych uprzedzeń, które bywają kuriozalne i śmieszne, przesadzone i absurdalne. Być może w chwili, w której śmiejemy się ze społecznych tabu, śmiejemy się tak naprawdę z nas samych – i być może ten śmiech bywa oczyszczający.
***
Spektakl zrealizowany w ramach projektu Czwarta Generacja, którego kuratorkami były: Agnieszka Jakimiak, Marta Keil i Iwona Nowacka. Projekt zrealizowany dzięki wsparciu Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej i Goethe-Institut w Warszawie.
Partnerzy: Schauspielhaus Bochum oraz Ringlokschuppen Ruhr w Mülheim. Koordynacja projektu: Jakub Olszak.
W ramach projektu, 10 grudnia 2017 r. odbyła się debata z udziałem Aliny Czyżewskiej, aktorki i aktywistki, Katarzyny Tubylewicz, pisarki i tłumaczki, autorki książki „Moraliści. Jak Szwedzi uczą się na błędach i inne historie”, Matthiasa Frensego, dyrektora Ringlokschuppen Ruhr w Müllheim oraz Sashy Kölzowa, dramaturga Schauspielhaus Bochum. Spotkanie poprowadziła Marta Keil.
obsada
- Karolina Adamczyk
- Grzegorz Artman
- Klara Bielawka
- Łukasz Jędrzejczak (gościnnie)
- Julian Świeżewski
twórcy
- reżyseria – Agnieszka Jakimiak
- dramaturgia, scenografia, światła, wideo – Mateusz Atman
- przekład – Iwona Nowacka
- choreografia – Agata Maszkiewicz
- muzyka – Łukasz Jędrzejczak
- asystentka reżyserki i scenografa – Emilia Korsak
- kuratorka – Marta Keil
- produkcja – Kuba Olszak
- inspicjentka – Barbara Sadowska
multimedia
recenzje
- Jakimiak pod lupę bierze mechanizm społecznego ucisku i analizuje brak szacunku dla mniejszości. W niemal jednolitym narodowościowo i wyznaniowo kraju, „obcym” staje się nie tylko imigrant, ale też osoba preferująca inny styl życia, o różnych od ogółu poglądach. (...) Źródło problemu tkwi w zaburzonej komunikacji, egocentryzmie, braku szacunku wobec bliźniego. Jeśli nie otworzymy się na drugiego człowieka, podziały społeczne będą się nasilać, a strach przed „innością” będzie zżerał nasze dusze...Marta Żelazowska, e-teatr - Nowa Siła Krytyczna
- Cel użycia konwencji absurdu jest jasny – to sprawdzian. Eksperyment mający określić jak daleko sięga nasza świadomość. (...) podąża nurtem badawczym; zwiększa natężenie, tempo, przekracza własne granice. Dzięki temu oddziałuje w dwojaki sposób: atrakcyjnie zabawny wznieca śmiech, buduje poczucie dystansu, wygody, bezpieczeństwa, stawia niezniszczalny mur komfortu między widzem a otoczeniem lub wręcz przeciwnie – niepohamowanie wwierca się w ciało, obezwładnia, zżera od środka, pustoszy wnętrze. „Co ze współczesną Polską mają wspólnego Niemcy lat 70-tych?” – bierność. Niezniszczalny mur komfortu duszy.Katarzyna Malec, „Teatralia”