Śleboda czyli cenniejsi jesteście niż wróble

multimedia

fot. z archiwum Teatru Powszechnego w Warszawiewięcej fotografii

recenzje

• O pięknie tej literatury nie trzeba nikogo przekonywać. Reżyserowi, Waldemarowi Śmigasiewiczowi, udało się ją zaadaptować w taki sposób, że powstał spektakl zabawny, a chwilami liryczny. Przez półtorej godziny obcowaliśmy w teatrze nie tyle z góralskim folklorem, co z silnymi charakterami tamtejszych ludzi i ich umiłowaniem „Ślebody”, czyli wolności. Górale nie są świętoszkami, zdarza im się popełniać grzechy, potrafią z zazdrości o kobietę zabić, jak Wojtek Chroniec Sobuścyn. Ale w swym życiu kierują się honorem i z godnością znoszą przeciwności losu. Tak jak Zwyrtała, którego po śmierci św. Piotr z powrotem odesłał w góry, bo samego Pana Boga „nawrócił” na góralską muzykę.
  Wojciech Majcherek, „Express Wieczorny”
• Z piosneczek i łkania skrzypiec wyłania się więc rzecz o miłości, trwaniu, o swobodzie. Dramatyczna jak życie. Bo miłość, jak bywa, zawodzi, bo nitka życia urywa się za wcześnie, bo tej wolności ktoś nas próbuje pozbawić. Przedstawienie żywiołowe, rozśpiewane, urzeka jak góry, przez które echo niesie tęskne zawodzenia dziewczyńskich nadziei i butne obiecanki chłopców. A wszystko to zmiata halny wiatr.
  „Gość Niedzielny”