Rewolucja balonowa

multimedia

fot. Katarzyna Marcinkiewiczwięcej fotografii

recenzje

• „Rewolucja balonowa” uwodzi gracją, lekkością i poczuciem humoru. To nie tylko seans złożony z rozczarowań, marzeń, olśnień, ambicji, ale przede wszystkim osobista opowieść trojga trzydziestolatków (autorka, aktorka, reżyser), w której próbują odpowiedzieć na pytanie co ich ukształtowało, jakie pozostały w nich ideały, i wreszcie, kim są dzisiaj.
  Agnieszka Michalak, e-teatr.pl
• Z początkowo niewinnych wspomnień wyłania się obraz pierwszego pokolenia dorastającego w III RP. Nie wszystko się jednak udało. Bohaterka spektaklu, Wiktoria, jest samotną matką, której nie stać na spłatę rat za lodówkę i opłacenie przedszkola. Kolorowa rzeczywistość, którą zachłysnęliśmy się dwie dekady temu staje się utrapieniem, a modna niezależność wypiera odpowiedzialność. Szczególne uznanie za modny i trafny tekst, dobrze wpisujący się w sytuację generacji skazanej na kapitalizm. Trwający ponad godzinę monolog Zielińska urozmaica parodystycznymi scenkami, wcielając się w postaci Wojciecha Pijanowskiego i Magdy Masny z popularnego w latach 90. „Koła fortuny”, oraz tanecznymi popisami w rytm utworów Papa Dance.
  Filip Przedpełski, „Newsweek Polska”
• Dzieciństwo, o którym Wiktoria opowiada w emocjonalnym monologu, zostało przerwane i zgwałcone przez „inwazję dobrobytu”. Została zmuszona do życia wedle standardów ustalonych na szybko i głupio, ale na dobre. Nigdy nie weszła w dorosłość. Wspomina, jak wstydziła się rodziców, którzy z inteligentów zmienili się w handlarzy. Nie może zrozumieć, dlaczego porzucili ją dla magnetowidu, „Koła fortuny”. W dramacie Julii Holewińskiej 30-latkowie to pokolenie połączone więzią wstydu, rozczarowania i bólu porzucenia. Więzią tak silną, że aż uniemożliwiającą jakikolwiek ruch czy oddech.
  Joanna Derkaczew, „Wysokie Obcasy”

pozostałe recenzje