Przedwiośnie

Stefan Żeromski
  • reżyseria — Adam Hanuszkiewicz
  • premiera — 27 października 1964
  • miejsce — Scena Duża

Program spektaklu (kliknij na ikonę – pobierz):

obsada

  • Seweryn Butrym – Szymon Gajowiec
  • Czesław Byszewski – Świadek
  • Tadeusz Czechowski – Władysław Barwicki
  • Władysław Ebert – Minister
  • Zofia Grabowska – Pani Wielosłwska
  • Adam Hanuszkiewicz – Narratorzy/Cezary Baryka
  • Czesław Jaroszyński – Agitator
  • Edmund Karwański – Adwokat
  • Tadeusz Kaźmierski – Przewodniczący sądu
  • Teofila Koronkiewicz – Pani Wielosłwska
  • Małgorzata Lorentowicz – Laura Kościeniecka
  • Gustaw Lutkiewicz – Narratorzy/Lulek
  • Juliusz Łuszczewski – Narratorzy/Seweryn Baryka
  • Jan Mayzel – Jędrek
  • Ludwik Michałowski – Towarzysz
  • Leszek Ostrowski – Szymon Gajowiec
  • Sylwester Pawłowski – Hipolit Wielosławski
  • Józef Pieracki – Ksiądz Anastazy
  • Aleksander Piotrowski – Maciejunio
  • Janina Polakówna – Towarzyszka
  • Eugeniusz Robaczewski – Narratorzy
  • Mieczysław Serwiński – Przewodniczący sądu
  • Ewa Wawrzoń – Karolina Szarłatowiczówna
  • Elżbieta Wieczorkowska – Narratorzy
  • Marek Wojciechowski – Lekarz
  • Mirosław Wojtulanis – Lekarz

twórczynie i twórcy

  • reżyseria – Adam Hanuszkiewicz
  • adaptacja – Jerzy Adamski
  • inscenizacja – Adam Hanuszkiewicz
  • scenografia – Krzysztof Pankiewicz
  • muzyka – Augustyn Bloch
  • asystent reżysera – Edmund Karwański

multimedia

fot. z archiwum Teatru Powszechnego w Warszawie

recenzje

  • „Przedwiośnie” nie może stać się współczesną epopeją. Dzielą nas od tej książki doświadczenia dużo straszniejsze niż przeżycia Cezarego Baryki w Baku. I sprawy dużo dziwniejsze i bardziej zarazem realne od szklanych domów Seweryna Baryki. Nie została napisana językiem naszego czasu i na to nie ma rady. Jednak ciągle szukamy w niej nie tylko prawdy o latach międzywojennych, szukamy też w niej siebie. (...) warto odgarniając z niej warstwę po warstwie, zapominając o udrękach szkolnej lektury, znaleźć ślady tych, którzy się na „Przedwiośniu” wychowali.
    Jan Kłossowicz, „Polityka” nr 46, 14.11.1964
  • Inscenizacja Hanuszkiewicza jest ascetyczna: reżyser stara się maksymalnie wykorzystać  skondensowane w „Przedwiośniu” napięcie ideowe i dramatyczne. Choć w wielu wypadkach „sprzeniewierzono” się Żeromskiemu, ze sceny bije jasny – oczyszczony przez adaptatora – płomień oskarżeń pisarza, zmagającego się ze „śmieszną polską nędzą”.
    Sławomir Kowalewski, „Współczesność” nr 176, 31.12.1964

w repertuarze

Wczytywanie...