Przedwiośnie

Stefan Żeromski
  • reżyseria — Adam Hanuszkiewicz
  • premiera — 27 października 1964
  • miejsceScena Duża

Program spektaklu (kliknij na ikonę – pobierz):

obsada

  • Seweryn ButrymSzymon Gajowiec
  • Czesław Byszewski Świadek
  • Tadeusz Czechowski Władysław Barwicki
  • Władysław Ebert Minister
  • Zofia Grabowska Pani Wielosłwska
  • Adam Hanuszkiewicz Narratorzy/Cezary Baryka
  • Czesław Jaroszyński Agitator
  • Edmund Karwański Adwokat
  • Tadeusz Kaźmierski Przewodniczący sądu
  • Teofila Koronkiewicz Pani Wielosłwska
  • Małgorzata LorentowiczLaura Kościeniecka
  • Gustaw LutkiewiczNarratorzy/Lulek
  • Juliusz Łuszczewski Narratorzy/Seweryn Baryka
  • Jan Mayzel Jędrek
  • Ludwik Michałowski Towarzysz
  • Leszek Ostrowski Szymon Gajowiec
  • Sylwester Pawłowski Hipolit Wielosławski
  • Józef Pieracki Ksiądz Anastazy
  • Aleksander Piotrowski Maciejunio
  • Janina Polakówna Towarzyszka
  • Eugeniusz Robaczewski Narratorzy
  • Mieczysław Serwiński Przewodniczący sądu
  • Ewa WawrzońKarolina Szarłatowiczówna
  • Elżbieta Wieczorkowska Narratorzy
  • Marek Wojciechowski Lekarz
  • Mirosław Wojtulanis Lekarz

twórczynie i twórcy

  • reżyseria Adam Hanuszkiewicz
  • adaptacja Jerzy Adamski
  • inscenizacja Adam Hanuszkiewicz
  • scenografia Krzysztof Pankiewicz
  • muzyka Augustyn Bloch
  • asystent reżysera Edmund Karwański

multimedia

fot. z archiwum Teatru Powszechnego w Warszawie

recenzje

  • „Przedwiośnie” nie może stać się współczesną epopeją. Dzielą nas od tej książki doświadczenia dużo straszniejsze niż przeżycia Cezarego Baryki w Baku. I sprawy dużo dziwniejsze i bardziej zarazem realne od szklanych domów Seweryna Baryki. Nie została napisana językiem naszego czasu i na to nie ma rady. Jednak ciągle szukamy w niej nie tylko prawdy o latach międzywojennych, szukamy też w niej siebie. (...) warto odgarniając z niej warstwę po warstwie, zapominając o udrękach szkolnej lektury, znaleźć ślady tych, którzy się na „Przedwiośniu” wychowali.
    Jan Kłossowicz, „Polityka” nr 46, 14.11.1964
  • Inscenizacja Hanuszkiewicza jest ascetyczna: reżyser stara się maksymalnie wykorzystać  skondensowane w „Przedwiośniu” napięcie ideowe i dramatyczne. Choć w wielu wypadkach „sprzeniewierzono” się Żeromskiemu, ze sceny bije jasny – oczyszczony przez adaptatora – płomień oskarżeń pisarza, zmagającego się ze „śmieszną polską nędzą”.
    Sławomir Kowalewski, „Współczesność” nr 176, 31.12.1964

w repertuarze

Wczytywanie...