Pan Wokulski

wg powieści „Lalka” Bolesława Prusa
  • reżyseria — Adam Haniszkiewicz
  • premiera — 13 stycznia 1967
  • miejsce — Scena Duża

obsada

  • Janusz Bukowski – Mraczewski
  • Seweryn Butrym – Książę
  • Czesław Byszewski – Adwokat
  • Tadeusz Czechowski – Kazimierz Starski
  • Mariusz Dmochowski – Stanisław Wokulski
  • Władysław Ebert – Baron
  • Zofia Grabowska – Profesorowa Zasławska
  • Tadeusz Janczar – Fitulski, fryzjer
  • Kazimierz Janus – Lokaj
  • Czesław Jaroszyński – Julian Ochocki
  • Edmund Karwański – Adwokat
  • Teofila Koronkiewicz – Joanna Hrabina Karolowa
  • Zofia Kucówna – Kazimiera Wąsowska
  • Gustaw Lutkiewicz – Dr Szuman
  • Juliusz Łuszczewski – Szlangbaum
  • Ludwik Michałowski – Marszałek
  • Janina Nowicka – Kazimiera Wąsowska
  • Zbigniew Oksza – Hrabia II
  • Leszek Ostrowski – Ignacy Rzecki
  • Sylwester Pawłowski – Klejn
  • Józef Pieracki – Tomasz Łęcki
  • Aleksander Piotrowski – Rozenblum
  • Eugeniusz Robaczewski – Lisiecki
  • Tadeusz Waczkowski – Szprot
  • Ewa Wawrzoń – Izabella Łęcka
  • Elżbieta Wieczorkowska – Florentyna
  • Edmund Wiśniewski – Szlachcic
  • Marek Wojciechowski – Ignacy Rzecki; Klejn
  • Mirosław Wojtulanis – Szpigelman
  • Kazimierz Wójcikowski – Hrabia I

twórczynie i twórcy

  • reżyseria – Adam Haniszkiewicz
  • adaptacja – Adam Haniszkiewicz
  • scenografia – Xymena Zaniewska

multimedia

fot. Edward Hartwig, z archiwum Teatru Powszechnego w Warszawie

recenzje

  • „Pan Wokulski” w Teatrze Powszechnym jest od początku do końca sztuką historyczną. Od pięknych kostiumów Zaniewskiej poczynając, na ogólnej wymowie całości kończąc. I tylko ktoś, komu się wszelkie kategorie historycznego myślenia absolutnie poplątały, mógłby uznać ten spektakl za sztukę „z kluczem”, przewrotnie naszpikowaną aluzjami do jakiejś wykoncypowanej, czy mocno wysublimowanej rzeczywistości. Jest to przedstawienie adresowane do bardzo normalnego widza. Do widza, który nie ma przesadnych kompleksów, uczuleń i urazów (...). Hanuszkiewicz pokazuje mu w swoim przedstawieniu kawałek dawnej Polski, takiej, jakiej już nie ma. I nie robi z tego sentymentalnej malowanki, bo podobnej malowanki nie wykonał również Prus. I pokazuje też Wokulskiego, w którego charakterologiczne rysy będą zapewne wyposażeni liczni Polacy aż do skończenia świata.
    Jan Kłossowicz, „Polityka” nr 10, 11.03.1967
  • Adam Hanuszkiewicz maił ambicję stworzenia na podstawie „Lalki” samodzielnej sztuki „Pan Wokulski”. Tematem miały być dzieje Wokulskiego na tle obrazu pokolenia z okresu budowy kapitalizmu polskiego w XIX wieku. Konsekwentnie zaś wydobył z bogatej, wielowarstwowej powieści jeden wątek: miłość Wokulskiego i Łęckiej i pokazał tylko to, co z tym się bezpośrednio łączyło.
    Wanda Padwa, „Trybuna Mazowiecka” nr 18, 21-22.01.1967

w repertuarze

Wczytywanie...