Król zwierząt
- premiera — 20 października 2023
- czas trwania — 70 min
- miejsce — Scena Mała
Historia młodej Stelliny, która opuszcza dom rodzinny i wyrusza w daleką podróż. Pewnego dnia dziewczyna poznaje króla, który zabiera ją do opustoszałego pałacu. Stellina wyczuwa w nim skrywaną tajemnicę. Pałac okazuje się więzieniem. Dziewczyna dowiaduje się, że Król zwierząt jest groźnym i okrutnym władcą: w ukrytej komnacie więzi ludzi i zwierzęta, których potem brutalnie karze.
Czy bohaterka odnajdzie w sobie siłę, żeby wybrnąć z tej pułapki? Stellina spotyka na swej drodze trzy postaci: Małpę, Węża i Sukę. Każda z nich posiada inną moc i pomaga jej odkryć te niecodzienne zdolności w sobie. Bohaterka balansuje pomiędzy światem ludzkim i zwierzęcym, których nie dzieli żadna hierarchia, a które razem tworzą magiczną rzeczywistość pełną zaklęć i niespodzianek. Stellina staje do walki z Królem zwierząt. Trójka bohaterów pomaga jej w tej rozgrywce. Czy uda się pokonać Króla zwierząt? Czy historia Stelliny i Króla zwierząt zakończy się happy endem?
„Król zwierząt” to spektakl przeznaczony dla młodej widowni od 12. roku życia. Podstawą literacką są „Baśnie włoskie” Itala Calvina (m.in. „Król zwierząt”, „Wąż”, „Trzy psy” i „Papuga”). Wybitny pisarz zebrał z różnych włoskich regionów przekazy i legendy ludowe, i opowiedział je na nowo. Wiele z nich łączy perspektywę ludzką i zwierzęcą. Maski zwierzęce to metafory pewnych zachowań, wartości i talentów, które tworzą odrębne światy. Jednak nie zawsze są one tylko piękne i symboliczne. Nie zawsze też opowieści Calvina mają szczęśliwe zakończenie, ale każda z nich posiada głęboką warstwę emocjonalną i filozoficzną.
***
Patronat honorowy spektaklu: Ambasada Włoch w Warszawie.
***
Partner spektaklu: Włoski Instytut Kultury w Warszawie.
***
Sponsor Główny spektaklu: Intesa Sanpaolo.
***
Darczyńcy:
firma Faraone Poland Sp. z o. o.
Gianluca Miglioris, Artsana Poland Sp. z o. o.
Luigi Pulimeno, Bitron Poland Sp. z o. o.
Piotr Pyrć
Stowarzyszenie Comites
Bottegas
obsada
twórcy
- reżyseria – Karolina Porcari
- tekst – Krzysztof Szekalski
- scenografia i kostiumy – Łukasz Błażejewski
- muzyka (kompozycja utworów i gra na żywo) – Hubert Zemler
- choreografia – Urszula Parol
- inspicjentka – Sylwia Mączarowska
multimedia
recenzje
- Z zebranych przez Calvino wątków wziętych z tradycyjnych włoskich baśni Szekalski tworzy piętrową opowieść, mocno odnoszącą się do bardzo ważnych dziś spraw, np. poszukiwań tożsamości płciowej. Czteroosobowa obsada umiejętnie balansuje między mocnymi środkami, a wyciszeniem i delikatnością, w ciekawy sposób uzupełniając swoje postacie elementami zwierzęcości. Znaczącym narzędziem budowania świata jest tu też grana na żywo muzyka Huberta Zemlera, często w zabawny sposób komentująca akcję.Przemysław Gulda, „Gazeta Wyborcza”, Gulda Poleca
- Spektakl zbudowany jest wielowarstwowo, niczym trójwymiarowa układanka. Baśniowa historia Selliny spleciona jest z tajemnicą Mai, o której wyjawienie proszą ją napotkane zwierzęta w ludzkiej skórze: Wąż, Małpa i Suka. (…). Szekalski połączył w całość tekst „Króla zwierząt”, „Węża”, „Trzech psów” i „Papugi” oraz dodał współczesny kontekst. Karolina Porcari ulepiła z tej gliny interesującą, skomplikowaną i miejscami okrutną przypowieść o walce z własnymi lękami, o umiejętności bronienia tego, co dla nas ważne oraz o poszukiwaniu swojej płciowości. Wszystkie te tematy są szczególnie bliskie współczesnej, często zagubionej młodzieży, do której kierowany jest spektakl. (…). Teatr Powszechny jak zwykle wysoko stawia poprzeczkę widzowi. W ascetycznej scenografii Łukasza Błażejewskiego (…) przemieszcza się czworo aktorów. Towarzyszy im grana na żywo muzyka Huberta Zelmera, która umiejętnie buduje atmosferę, czasem potęgując napięcie, a czasem uwalniając je zabawnymi wtrętami. Dawno już nie widziałem spektaklu, w którym muzyka byłaby niemal dodatkowym aktorem, nie tylko ilustrując, ale i komentując wydarzenia. Widownia umieszczona po obu stronach małej sceny obserwuje teatr ciała, ruchu, a nade wszystko słowa. (…). Karolina Porcari z zespołem zrobili wszystko, by treść była dla odbiorców aktualna i atrakcyjna, by dotykała spraw dla nich ważnych, by czuli, że ta opowieść jest po części o nich. I jeśli nawet kilku młodych ludzi po spektaklu nabierze pewności siebie, nauczy się tolerancji, czy uwierzy w drzemiące w każdym „supermoce”, to znaczy, że warto było tę historię opowiedzieć.Marek Zajdler, „Nasz Teatr”