Klara
- premiera — 21 marca 2013
- czas trwania — 2 Godz. (bez przerwy)
- miejsce — Scena Mała
Śmieszny i dotkliwy spektakl oparty na popularnej powieści Izy Kuny. Klara - singielka tuż przed czterdziestką - wciąż nie może złożyć w całość swojego życia. Miota się w długoletnim związku z żonatym Aleksem, w pogmatwanych stosunkach z matką i z przyjaciółmi. Garściami łyka tabletki nasenne, antydepresanty popija alkoholem, walczy ze swoimi demonami i coraz bardziej ma wszystkiego dość.
Klara w reżyserii Aleksandry Popławskiej to śmieszno–gorzka opowieść o pokoleniu dzisiejszych czterdziestolatków. O ich samotności, braku poczucia bezpieczeństwa, potrzebie miłości i strachu przed nią. Patrząc na bohaterów Klary śmiejemy się z ich neuroz, zabawnych dialogów, desperackich prób ułożenia sobie życia; śmiejemy się, ale tak jakoś przez łzy.
PATRONI MEDIALNI
MECENAS SPEKTAKLU
obsada
- Aleksandra Bożek – Wronka
- Marek Kalita (gościnnie) – Alex
- Elżbieta Kępińska – Ciocia Marynia
- Agnieszka Krukówna – Żona Aleksa
- Piotr Ligienza – Jan, Dźin, Malte, Nurek
- Edyta Olszówka – Klara
- Michał Sitarski – Piotr
- Joanna Żółkowska – Matka Klary
twórcy
- reżyseria – Aleksandra Popławska
- adaptacja – Aleksandra Popławska
- scenografia – Marek Kalita, Aleksandra Popławska
- kostiumy – Adam Kasjaniuk
- muzyka – Michał Kwiatkowski
- projekcje video – Michał Karlicki, Mateusz Kucharski
- zdjęcia podwodne – Szymon Kobusiński
- asystent reżyserki – Adam Kasjaniuk
- asystentka scenografa – Paula Grocholska
- inspicjentka – Julia Ossowska - Saar
recenzje
- Klara wypełniła lukę pomiędzy literaturą popularną a propozycjami dla koneserów. Oglądając spektakl w Powszechnym, myślałem o francuskim kinie obyczajowym - dowcipnym, utkanym z czułych, ale i okrutnych portretów. Nie potrafimy kręcić takich filmów, pisać podobnych sztuk i powieści. Właśnie dlatego Klara jest unikatem.Łukasz Maciejewski, Dziennik Gazeta Prawna
- Klara Aleksandry Popławskiej jest bardzo mainstreamową, ale ambitnie zrobioną ofertą. Dla kobiet i mężczyzn, gejów i heteryków, starszych i młodszych, samotnych i w związkach – każdy znajdzie tu coś dla siebie. To czytelnie opowiedziany, często dowcipny, ale także gorzkawy teatr środka.Mike Urbaniak, panodkultury.wordpress.com