Gimpel Głupek

multimedia

fot. z archiwum Teatru Powszechnego w Warszawiewięcej fotografii

recenzje

• Jest to spektakl z gwiazdą. Fascynującą kreację Gimpela Głupka stworzył Władysław Kowalski, cyzelując postać dobrodusznego Żyda do najdrobniejszych szczegółów. Stworzył człowieka emanującego ciepłem, miłością, i w końcu, do diabła... mądrością, rozumianą znacznie głębiej i pełniej niż to potocznie robimy. Na wysokości zadania stanął cały zespół, tworząc dla solisty godne pozazdroszczenia pole działania. Znakomicie wypadła debiutująca na scenie w roli Elke Dorota Landowska oraz Krzysztof Stroiński jako Rabin. W sumie – spektakl godny najwyższego uznania i polecenia.
  Ewa Zielińska, „Kurier Polski”
• Reżyseria daje wyraz odwadze p. Śmigasiewicza. Akceptując (świetną zresztą) skrótową dekorację p. Macieja Preyera, nawiązującą do malarstwa Chagalla (jak skróty perspektywiczne wiejskiego pejzażu, przewracające się na siebie domki, okienko zawieszone w powietrzu itd.) umiał znakomicie wkomponować w nią żywych ludzi, ich działania, wykorzystując każdy element zabudowy scenicznej. A do tego sypie jak z rękawa poetyckimi, niekiedy zaskakująco dowcipnymi, pomysłami inscenizacyjnymi, jak choćby ta mąka przemieniająca się w śnieżną zamieć, kochanek wyciągany spod małżeńskiego łóżka, zasłanianie zawieszonego w powietrzu okienka przed gromadką ciekawskich i wiele innych. Oczywiście są to wszystko szczegóły, ale z takich właśnie drobiazgów, precyzyjnie dopracowanych do końca i zgrania zespołu w jednym stylu, rytmie, w jednej konwencji – rodzi się sukces reżysera, spektaklu, obsady i teatru. Z czego rodzi się z kolei nasza – widzów – satysfakcja i radość.
  Andrzej Hausbrandt, „Nowy Świat”