Czynny do odwołania

multimedia

fot. Marta Ankiersztejnwięcej fotografii

recenzje

• Klubowy spleen Krakowska knajpa, a w niej czterech facetów, jedna barmanka i dużo gorzały. Na stolikach butelki i kieliszki. Trudno o lepszy entourage towarzyszący wierszom oraz prozie Marcina Świetlickiego. Nic więc dziwnego, że na taki właśnie zdecydował się Piotr Bikont – reżyser spektaklu Czynny do odwołania. Dla tych, którzy twórczości poety nie znają, przedstawienie w Powszechnym jest dobrą lekcją dającą możliwość – w postaci teatralnej pigułki – szybkiego nadrobienia zaległości. Za to na znawców i miłośników twórczości autora „Pieśni profana” czeka kilka niespodzianek, jak choćby zaskakująca interpretacja „Las putas” – piosenki z repertuaru Świetlików – w wykonaniu Marii Czykwin i Piotra Ligienzy oraz brzmiące wyjątkowo łagodnie w ustach Grzegorza Fałkowskiego „Odciski”. Powstał ciekawy spektakl, w którym utwory Świetlickiego łączą się z muzyką klubową i poetyckim, krakowskim spleenem.
  Filip Przedpełski, Newsweek Polska
• Świetlicki na scenie...  teatru. Kto by pomyślał. Ten oryginalny koncept w zaskakujący sposób się jednak sprawdził. (...) Aktorzy z niezłym wyczuciem czasu wygrywają własne interpretacje dobrze znanych akordów z repertuaru Świetlickiego, jak „Delikatnienie” czy „Odciski”, i bawią publiczność. (...) ...aktorzy, deklamując czy śpiewając teksty Świetlickiego, mają miejsce na własną ekspresję. Zresztą gra całego zespołu, w składzie: Maria Czykwin, Jacek Beler, Grzegorz Falkowski, Piotr Ligienza, Sławomir Pacek, stoi na bardzo wysokim poziomie. (...) Bikont żongluje konwencjami i stosuje nierzadko formalne wolty (łącznie z ruchomą scenografią), ale akurat on to potrafi. Obdziera słowa z patosu i sprawia, że zaczynają naprawdę znaczyć.
  Maciej Krawczyk, Bluszcz
• Nie jest łatwo stworzyć intrygujący spektakl teatralny, opierając się na wierszach i fragmentach prozy rozrzuconych po kilkunastu książkach. Nawet jeśli są to książki tego samego pisarza. (...) Autorom Czynnego do odwołania, dramatu opartego na twórczości Marcina Świetlickiego, ta sztuka się udała. (...) [Sławomir Pacek] w roli głównego bohatera wypada przekonująco, zwłaszcza że głosem, mimiką i gestami bardzo przypomina samego Świetlickiego. Docenić trzeba też warstwę muzyczną dramatu. Nie wykorzystano w niej oryginalnych nagrań Świetlików, lecz zaaranżowano je na nowo. Elektroniczne brzmienia jeszcze lepiej wpisują się w mroczny klimat spektaklu.
  Szymon Babuchowski, Gość Niedzielny

pozostałe recenzje