Co gryzie Gilberta Grape'a

multimedia

fot. Marianna Kuleszawięcej fotografii

recenzje

• Nowa sceniczna adaptacja kultowego filmu to spektakl mroczny, powolny, smutny, pełen nastrojowej muzyki, skupiony na dramacie domowym rodziny Grape’ów. Ale jest w nim też wiele miłości – widocznej choćby w scenie wspólnego łowienia ryb przez czwórkę rodzeństwa. Jasne światło wnosi w ten mrok obsada, skutecznie broniąca swoich postaci, nawet w ich nie najlepszych momentach. Świetnie sprawdził się też pomysł obsadzenia aktora z zespołem Downa – jego sugestywna gra skutecznie dodaje autentyzmu.
  Przemysław Gulda, „Gazeta Wyborcza”, WP Książki, blog Instagramowy „Gulda poleca”
• Warszawskie „Co gryzie Gilberta Grape’a” to zuniwersalizowane studium rodziny i panujących wewnątrz niej relacji. Istotną różnicą jest również to, że twórczynie oddają niemal równy głos całemu rodzeństwu. W powieści i w filmie Gilbert to postać wiodąca. Z jego perspektywy i przez pryzmat jego emocji przyglądamy się światu. W spektaklu mamy do czynienia z jego opowieścią, jednak Królak i Kowalczyk pytają też o to, jak tę trudną sytuację rodziny przeżywają wszyscy jej członkowie. (…). Spektakl Kowalczyk unaocznia, jak traumy rodziców i sytuacja rodzinna rzutują na dzieci. Co ważne, reżyserka dopuszcza do głosu każde z nich, eksploruje ich indywidualne lęki i pokazuje, jak poświęcając się innym, pozostaje się samotnym z własnymi problemami. (…). Spektakl Karoliny Kowalczyk stawia pytanie: czy w uwikłaniu, rodzinnych zależnościach opartych na poświęceniu i przekazywanych pokoleniowo traumach jest jeszcze miejsce na miłość? Czy może bohaterowie „Co gryzie Gilberta Grape’a” skazani są na wieczne niezrozumienie i samotność? Z takimi wątpliwościami zostajemy również po wyjściu z teatru. To efekt dojrzałego i wrażliwego odczytania powieści Hedgesa, ale i wyśmienitej gry aktorskiej całego zespołu. Twórcy traktują bohaterów „Co gryzie Gilberta Grape’a” z ogromną empatią i podobne uczucia wyzwalają w widzu. Choćby dlatego warto ten spektakl zobaczyć.
  Anna Szymonik, miesięcznik „Teatr”
• Powieść Petera Hedgesa „Co gryzie Gilberta Grape’a?” znana jest przede wszystkim z ekranizacji Lassego Hallströma z niezapomnianymi rolami Johnny’ego Deppa i Leonardo DiCaprio. Biorąc ten tekst na warsztat w Teatrze Powszechnym reżyserka Karolina Kowalczyk i dramaturżka Natalia Królak dokonały sporych cięć w fabule. Nie mamy więc postaci Becky, która w filmie okazuje się zbawieniem Gilberta. Nie mamy całej małomiasteczkowej otoczki amerykańskiej prowincji. Autorki skupiły się na wnętrzu domu, na dysfunkcyjnej rodzinie i trudnych relacjach jej członków. Jednocześnie zmieniły akcenty, dając wszystkim równe prawo opowiedzenia swojej historii. (…). W rolę matki i ojca jednocześnie wcielił się – w dodatku bardzo udanie – Michał Jarmicki, tak jakby twórcy chcieli pokazać, że mimo różnych postaw oboje rodzice są sobie bliscy. Oboje zawiedli – ojciec uciekając w samobójczą śmierć, której powodów reżyser upatruje w niepełnosprawności dziecka, a matka stając się za życia ciężarem, zamiast opoką. Odpowiedzialność za losy rodziny Grape’ów spoczęła na barkach dzieci, które radzą sobie z nią jak umieją. (…). Trudna miłość trzyma ich razem wbrew burzom codzienności. Niezwykle pogłębione emocjonalnie więzi i ogrom empatii wspaniale ukazali Aleksandra Bożek, Andrzej Kłak i Natalia Lange, którzy potrafili rozświetlić scenę jednym uśmiechem (…), rozczulić jednym gestem, ale i przerazić gwałtownością reakcji. W tym trudnym, dusznym domu spoiwem rodziny jest Arnie, wnikliwie sportretowany przez dotkniętego zespołem Downa Daniela Krajewskiego z Teatru 21. On jedyny jest naprawdę sobą, beztroskim chłopakiem, skorym do figli, zadającym pytania, ale też mającym gorsze chwile, gdy czuje się niezrozumiany. On jeden nie boi się marzyć o lepszej przyszłości i tę nadzieję sączy w serca rodzeństwa. (…). Zostajemy z obrazem rodzeństwa zawieszonego w radosnej, spokojnej chwili. Szczęśliwych, z dala od trosk i problemów. Uśmiechniętych i scalonych więzią. Więzią, której nikt i nic nie będzie w stanie naruszyć. Aż chce się wierzyć, że jest przed nimi jasna przyszłość.
  Marek Zajdler, „Nasz Teatr”

pozostałe recenzje