Bieguni
- premiera — 30 stycznia 2021
- czas trwania — 160 min (w tym 1 przerwa: 15 min)
- miejsce — Scena Duża
Książka Tokarczuk zdobyła literacką Nagrodę Nike oraz Międzynarodową Nagrodę Bookera. To bogaty zbiór pozornie niezwiązanych ze sobą opowieści, zarówno współczesnych, jak i historycznych. Tokarczuk obserwuje ludzi w ruchu oraz ludzi dążących do unieruchomienia życia przez odwieczną praktykę mumifikacji ciał.
Michał Zadara, laureat paszportu „Polityki” oraz Nagrody im. Konrada Swinarskiego, odnajduje w „Biegunach” innowacyjny sposób opowiadania, pozwalający opisać doświadczenie ludzkie w sposób autentyczny.
„Olga Tokarczuk opisała – mówi reżyser – życie, które daje szansę na uchwycenie sensu, ale ta szansa znika, i znowu topimy się w chaosie. Ale jednak ta szansa była, i nas dalej prowadzi przez chaos, z nadzieją, że gdzieś, na końcu pielgrzymki, znajdziemy odpowiedzi”.
Olga Tokarczuk dołącza do grona klasycznych autorów, których dzieła interpretował w ostatnich latach Michał Zadara: Mickiewicza, Sofoklesa, Eurypidesa, Słowackiego, Brechta czy autorów Biblii… „Książki Olgi Tokarczuk to rodząca się przed naszymi oczami nowa klasyka nowej epoki – świata, który na dobre już odmówił nam spójności. I ta spójność już nawet nie jest przedmiotem tęsknoty; oswajamy się z rozpadem” – dodaje reżyser.
***
Pokaz work in progress odbył się 5 grudnia 2020 r., w ramach festiwalu teatralnego Boska Komedia (w wersji online na platformie Play Kraków).
Premiera spektaklu online na VOD odbyła się 30.01.2021 r.
Koprodukcja: Teatr Powszechny im. Zygmunta Hübnera w Warszawie i Teatr Łaźnia Nowa w Krakowie.
***
Wywiad Michała Nogasia z reżyserem spektaklu, Michałem Zadarą, opublikowany w „Gazecie Wyborczej”: kliknij tutaj
Rozmowa z Michałem Zadarą przed pokazem work in progress spektaklu w grudniu 2020 r.: kliknij tutaj
***
Wyniki konkursu dla młodzieży „Podróż jako droga w głąb siebie”: kliknij tutaj
***
Wsparcie ze środków Funduszu Przeciwdziałania COVID-19.
obsada
twórcy
- reżyseria – Michał Zadara
- adaptacja – Michał Zadara, Barbara Wysocka
- scenografia – Robert Rumas
- projekcje wideo – Artur Sienicki, Michał Zadara, Barbara Wysocka
- kostiumy – Julia Kornacka i Kornelia Dzikowska
- reżyseria światła – Michał Zadara, Piotr Pieczyński
- konsultacje choreograficzne – Tomasz Wygoda
- asystenci reżysera – Karolina Pawłoś oraz Maksymilian Nowak (Wydział Reżyserii Akademii Teatralnej w Warszawie)
- inspicjentka – Sylwia Mączarowska
nagrody
Indywidualna nagroda aktorska dla Barbary Wysockiej w ramach 27. edycji Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej (styczeń 2022), który ma na celu nagradzanie najciekawszych poszukiwań repertuarowych w polskim teatrze, wspomaganie rodzimej dramaturgii w jej scenicznych realizacjach oraz popularyzację polskiego dramatu współczesnego. Konkurs organizowany jest przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie.
multimedia
recenzje
- Od Zakutanej biegunki dowiadujemy się, na czym w istocie polega sens tego życia: „Kiwaj się, ruszaj się, ruszaj. Tylko tak mu umkniesz. Ten, kto rządzi światem, nie ma władzy nad ruchem i wie, że nasze ciało w ruchu jest święte, tylko wtedy mu uciekasz, kiedy się poruszasz. Uciekajcie, ruszajcie z domów, idźcie, bieguni, bo tylko w ten sposób można się ustrzec przed pułapkami antychrysta. Jakakolwiek otwarta z nim walka będzie z góry przegrana. Zostawcie to, co posiadacie, porzućcie ziemię i ruszajcie w drogę”. W duecie: Annuszka (Barbara Wysocka) – Zakutana (Ewa Skibińska) aktorki dzięki skupieniu, determinacji połączonej trochę z szaleństwem, a trochę z rezygnacją, zakleszczone między koniecznością a wolnością, zbliżyły się może najbardziej do ducha powieści Olgi Tokarczuk.Andrzej Lis, e-teatr
- Spektakl Michała Zadary jest scenicznym kolażem na temat kondycji człowieka podróżującego. „Bieguni” Olgi Tokarczuk to niełatwy materiał dla teatru, jednak twórcom warszawskiego przedstawienia udaje się stworzyć z tego luźnego zbioru opowieści interesującą całość. (...). Scenografia projektu Roberta Rumasa przypomina podupadły dworzec kolejowy – na wpół realistyczny, na wpół, za sprawą świetnie wyreżyserowanego światła, oniryczny, jakby zawieszony poza czasem i przestrzenią. Spotykają się na nim postaci z różnych miejsc i epok, które w kolejnych scenach i monologach opowiadają o swoim losie, nierozerwalnie związanym z ruchem albo rozpaczliwym pragnieniem powstrzymania biegu zdarzeń.Michał Centkowski, „Newsweek Polska”