Tańce w Ballybeg

multimedia

fot. z archiwum Teatru Powszechnego w Warszawiemore photos

reviews

• Jest to najpiękniejsze przedstawienie na warszawskim afiszu z pięcioma wspaniałymi rolami kobiecymi, od pierwszych chwil wciągające w swój świat. Jest to świat zabitej deskami prowincji irlandzkiej, gdzie wiedzie nieciekawe, ciężkie życie pięć sióstr z małym dzieckiem i nieco nawiedzonym bratem (Franciszek Pieczka). Jedyną odmianę wnoszą do ich domu rzadkie wizyty przystojnego lekkoducha – komiwojażera (Jerzy Zelnik), ojca małego Michaela. (...) Zniewalający urok tego przedstawienia tkwi i w świetnych dialogach, i w bogactwie skontrastowanych postaci, i w nucie subtelnej nostalgii; sprzyja mu oprawa scenograficzna z pięknie malarsko rozwiązanym oświetleniem sceny, a nade wszystko – gra, gra i jeszcze raz gra wszystkich sióstr.
  Ewa Zielińska, Kurier Polski
• Niewątpliwie największą siłą tego przedstawienia jest sugestywna atmosfera. A właściwie jej osobliwa podwójność – ożywcze podniecenie, charakterystyczne dla Lughnasy, łączy się tu z poczuciem nadciągającej katastrofy, finału dotychczasowego życia. Ta niejednoznaczność jest zresztą cechą firmową sztuki i spektaklu. Każdy z bohaterów ma twarz powszednią i drugą, wstydliwie skrywaną naturę, pełną dziwnych, nierozsądnych marzeń i pomysłów. Wszyscy aktorzy grający w tym przedstawieniu umiejętnie, choć różnymi środkami wydobywają z postaci Friela ich złożoność. 
  Joanna Godlewska, Przegląd Powszechny