Przedstawienie Hanuszkiewicza rozwijało się według schematu, w którym dantoniści jawili się jako przywłaszczający sobie bezczelnie zdobycze rewolucji skorumpowani burżuje, w którym stronnicy Robespierr'a byli niezaprzeczalnymi przyjaciółmi ludu, i w którym sam lud odgrywał rolę, świadomego własnych celów i dążeń, podmiotu rewolucji. Hanuszkiewicz realizował ów schemat za cenę znacznych odstępstw od sztuki, określanego preparowania tekstu, budowania w oparciu o scenariusz Buchnera – scenariusza własnego. Przedstawienie „Śmierci Dantona” z roku 1968 w Teatrze Powszechnym było przedstawieniem klarownym, dynamicznym, pełnym patosu.