Simpatico

multimedia

fot. z archiwum Teatru Powszechnego w Warszawiemore photos

reviews

• Jednego z dawnych oszustów, dzisiaj potentata na wyścigach konnych, gra Janusz Gajos. Dotyka w tej roli granicy, za którą aktor przestaje udawać, że jest piękniejszy od swych widzów, a staje się kawałkiem mięsa rzuconego na scenę na pożarcie. Kiedy sztuka zaczyna się (...) Gajos jest ubranym w nieskazitelny garnitur przedsiębiorcą. I tylko nerwowy gest poprawiania włosów mówi nam, że serce tego mężczyzny około pięćdziesiątki kurczy się ze strachu. Dwie godziny później nie poznalibyście Gajosa. W bieliźnie, przepoconej koszuli, bez krawata, zwija się na podłodze w delirycznych drgawkach. (...). Głos odmawia mu posłuszeństwa i musi kilka razy otwierać usta, żeby wyszedł z nich w końcu jakiś dźwięk. Nagle sztywnieje, głowa opada mu na podłogę i wtedy strach wciska nas w fotele. 
  Roman Pawłowski, „Gazeta Wyborcza” 24.06.1999
• Shepard przedstawia świat, w którym nie istnieją moralne normy, w którym zabrakło miejsca na przywiązanie. Ludzkie więzi cementuje nie wzajemna przyjaźń i lojalność, lecz szantaż i strach. Jest to świat wielkiego wyścigu: kto kogo pierwszy załatwi. Umoczeni i winni są wszyscy: szantażysta i jego wspólnik, ofiara ich zasadzki, obrzydliwa jak oni sami, żona jednego z bohaterów, która jest współwinna popełnionego niegdyś przestępstwa. (...). Tytuł „Simpatico” jest grubą ironią. Jest to obrzydliwy świat, w którym przeszłość wciąż powraca do bohaterów, jest stufuntowym ciężarem zawieszonym na ich szyjach.
  Tomasz Mościcki, „Życie” 20.05.1999