Ronia, the Robber's Daughter

multimedia

PH Natalia Kabanowmore photos

reviews

• Opowieść o zbójnickiej córce jest afirmatywną pochwałą natury, jej grozy i piękna. Jest pochwałą dojrzewania z jego balansowaniem między nieprawdopodobną odwagą i nieprawdopodobnym tchórzostwem. Jest wyrozumiałością dla rodzicielstwa w jego nadopiekuńczości i okrucieństwie. Jest zgodą na ludzką małość. Jest wielkim westchnieniem ulgi, że jednak ludzie potrafią i mogą się uczyć. Takie też jest przedstawienie Anny Ilczuk zrealizowane w warszawskim Teatrze Powszechnym. To historia dziewczynki (Klara Bielawka) wychowanej na zbójeckim zamku, która uczy się świata i jego zasad, odkrywając go samodzielnie i samotnie. Do czasu, kiedy w jej życiu pojawia się Birk (Andrzej Kłak). Historia zatacza koło, ponieważ Birk to syn Borki (Oskar Stoczyński), herszta wrogiej bandy. Wybucha awantura na całego, bo ludzie Borki bezprawnie zajęli tę druga połowę zamku, która powstała w wyniku potężnego uderzenia pioruna. Kiedy uderzył? Dawno temu. Wtedy świat zamarł na chwilę i pojawiły się dzieci. Mała Ronja i mały Birk przyszli na świat pełen wietszydeł, szaruchów, pupiszaków i ludzi.
  Ewa Hevelke, „Didaskalia”
• „Ronja, córka zbójnika” to spektakl, który trzeba zobaczyć, a powodów znajdę przynajmniej kilka. Po pierwsze – to kolejny tytuł, po rewelacyjnych „Dzieciach z Bullerbyn” – Anny Ilczuk, byłej aktorki Teatru Polskiego we Wrocławiu. Po drugie – to pierwszy w repertuarze Teatru Powszechnego w Warszawie spektakl dla młodego widza. Wyliczając dalej zalety „Ronji...”, jeśli macie siedem, osiem lat, to z pewnością tytułowa bohaterka podpowie Wam jak żyć w świecie, którym rządzą dorośli. Jeśli kilkanaście, to chyba tym bardziej wskaże właściwą, tj. własną (…) drogę. Jeżeli natomiast zaczytywaliście się w tej historii dwadzieścia parę lat temu jak ja, to prawdopodobnie się wzruszycie. Ale też bez wątpienia stwierdzicie, że książki Astrid Lindgren się nie starzeją, a jej bohaterowie mogą być ulubieńcami kolejnych pokoleń młodych odbiorców. Ja lubię ich najbardziej za to, że w tych wszystkich opowieściach pozostają rzeczywiście dziećmi. Takimi, które potrafią dużo więcej, niż myślą ich rodzice. Takimi, którym wolno wybierać. Takimi w końcu, którym pozwala się na popełnianie własnych błędów. W historię Ronji i Birka, dzieciaków z dwóch skłóconych zbójnickich rodów, wpisana została opowieść o miłości, przyjaźni, odwadze i buncie, czyli tym wszystkim, co najważniejsze. O tym, że tak właściwie dzieci są mądrzejsze od dorosłych, że widzą, słyszą i czują więcej.
  Monika Nawrocka-Leśnik, kulturapoznan.pl
• Spektakl zaskakująco wiernie trzyma się tej historii, nie rezygnuje ani z realizmu, ani z umowności, idealnie balansując pomiędzy jedną a drugą konwencją. Mimo że treść książki aż kusi, aby w takim teatrze jak Powszechny uczynić z tej historii opowieść tylko pozornie skierowaną do dzieci, przedstawienie pozostaje z nimi w całkowitej symbiozie – przyjmując optykę pełną humoru i beztroskiej naiwności. Dorośli nie są jednak z tej perspektywy wykluczeni (...). Anna Ilczuk w swoim przedstawieniu pokazuje, że dorośli, chociaż tacy anachroniczni i lękowi, dają się też lubić. Popełniają błędy i są nieporadni. Wycofują się ze swoich decyzji, obrażają się tak samo jak dzieci, nie są od nich wcale specjalnie dojrzalsi. (...). W przedstawieniu udało się uchwycić możliwe tylko w dzieciństwie przemieszanie grozy i beztroski, dynamiki zmieniających się nastrojów i powagę doniosłych momentów. I przede wszystkim radość, wynikającą z umiejętności przyszpilenia chwili. Ronja wie, że cieszyć się z tego, co jest, trzeba na zapas, tak jakbyśmy zawsze mieli możliwość wzmocnić się na gorsze czasy.
  Justyna Drath, miesięcznik „Dialog”

more reviews