Narysowałam więcej, niż tu widać

Jak działa pamięć, co pamiętamy, o czym zapominamy? Jak ze skrawków pamięci i wspomnień odtworzyć znajome miejsca, ludzi, emocje? Impulsem do stworzenia spektaklu stały się wydarzenia ostatniego roku związane z przybywaniem do Europy uchodźców i z reakcjami naszego społeczeństwa na ten fenomen. Jak to się stało, że zapomnieliśmy, że sami byliśmy uchodźcami, musieliśmy uciekać przed wojną czy prześladowaniami? Inspiracją do pracy wielopokoleniowej grupy Strefy WolnoSłowej, w której spotkali się uchodźcy, migranci i Polacy była książka Pamiętam, że… Georges’a Pereca, fragmentaryczna opowieść o Paryżu, przywołująca wspomnienia, drobne zdarzenia z życia codziennego, miejsca i historie, których nie znajdziemy w podręcznikach historii, ale które w istotny sposób tworzyły tkankę codzienności.

Z opowieści uczestników warsztatów Strefy Wolnosłowej wyłania się mnogość obrazów opisujących historię lat powojennych z perspektywy osób pochodzenia polskiego oraz tych, które przybyły do Polski w poszukiwaniu lepszego życia, miłości, ucieczki przed prześladowaniami. Małe historie przeplatają się z wydarzeniami z wielkiej historii, a widz zostaje zaproszony do ułożenia tej rozsypanej układanki w swój atlas, gdzie sam zdecyduje, które z wydarzeń i obrazów są najistotniejsze w opisie dzisiejszego świata.