Kobieta samotna

multimedia

fot. Karolina Jóźwiak more photos

reviews

• Od premiery Melodramatu, poprzedniego spektaklu Anny Smolar w Teatrze Powszechnym w Warszawie, mijają dwa lata. Tyle samo czasu mogło upłynąć, odkąd Krystyna, główna bohaterka tamtego przedstawienia, zdecydowała się porzucić uzależnionego partnera i rozpocząć życie od nowa – stanąć na własnych nogach, zaopiekować się sobą i dzieckiem oraz znaleźć nowe lokum. Gdzie może być Krystyna po dwóch latach samodzielności? Kim mogła się stać? Reżyserka próbuje odpowiedzieć na te pytania w spektaklu równie pięknym, jeśli nie piękniejszym niż premiera sprzed dwóch lat. (…) Od pierwszej sceny Smolar trafia w sedno napięć, zarówno społecznych, jak i osobistych, grając na najczulszej strunie wielu z nas – na strachu przed utratą miejsca, w którym czujemy się bezpieczni. „Tak mi się życie ułożyło, że nie mam” – mówi Irena o długu, licząc, że siedząca po drugiej stronie stołu koleżanka ulegnie. Tak naprawdę mówi jednak do nas, jak gdyby pytała: „Czy i wam nie mogłoby się tak ułożyć? Jesteście tego tacy pewni?”.
  Adrianna Wolińska, Teatr
• Po świetnym„Melodramacie" sprzed dwóch lat, prezentującym współczesne spojrzenie na motywy i bohaterów „Pętli" Wojciecha Jerzego Hasa, Anna Smolar na podobnej zasadzie sięga po inny film - „Kobietę samotną" Agnieszki Holland. Tam tematem było współuzależnienie, tu w centrum jest sprawa samodzielnego/samotnego rodzicielstwa, gdy ojciec nie tylko nie angażuje się w opiekę nad własnym dzieckiem, ale także nie płaci na nie alimentów, a państwo (i Kościół) od lat nie wykazuje się determinacją w walce z alimenciarzami. Spektakle łączy scenografia (głaz), w dużej mierze obsada, taniec jako środek wyrazu rozbijający realizm spektaklowych sytuacji oraz pewne wątki - choćby rozmowa o wynajmie mieszkania w wykonaniu Anny Ilczuk i Karoliny Adamczyk.„Kobieta..." opowiada bardziej zwartą historię, z jedną główną bohaterką (llczuk), próbującą pogodzić pracę i wychowywanie syna (w tej roli raperka i freestylowa tancerka Ryfa Ri), w otoczeniu nauczycielki i rodziców dzieci z klasy Bogusia, próbujących pomagać, ale też nieustannie oceniających.
  Aneta Kyzioł, Polityka
• Punktem wyjścia stał się tym razem film Agnieszki Holland „Kobieta samotna”. Teatralne przedstawienie o tym samym tytule przywraca do życia filmowych bohaterów – Irenę i jej syna Bogusia, ale spogląda na nich ze współczesnej perspektywy. Leitmotivem czyni niealimentację i jej konsekwencje, ekonomiczne opuszczenie dziecka przez ojca i ciche przyzwolenie systemu. Kim jest dzisiejsza „kobieta samotna”? Jakie stoją przed nią wyzwania? Czy po ponad 40 latach i transformacji ustrojowej los matki wychowującej samotnie dziecko jest łatwiejszy? I jak w tym wszystkim odnajduje się dzisiejszy Boguś? (…) Swoim zwyczajem Anna Smolar przeplata mocne, treściwe i emocjonalne sceny komicznymi, pastiszowymi wstawkami, w których zresztą aktorzy Powszechnego czują się znakomicie.  (…) Dziewięcioletni Boguś żyje samotnie zamknięty w świecie hiphopowego tańca, gdzie popping, locking, twerk, a nawet krump łączą się ze sobą w okrzyk buntu wobec gównianej rzeczywistości. Pozbawiony ojca, a właściwie także matki, włączany bezustannie w spory i problemy dorosłych chłopiec nie ma beztroskiego dzieciństwa. Jest „starcem w ciele dziecka” z „sercem złamanym sobie na wszelki wypadek”, jak przejmująco rapuje wcielająca się w rolę chłopca Ryfa Ri. Raperka i tancerka uruchamia w sobie wewnętrzne dziecko i całą energię tanecznego performansu przekazuje targanemu emocjami Bogusiowi. A ten ucieka we własny mikrokosmos i choć dorośli starają się doń zbliżyć (ukłony dla zespołu aktorskiego za próby tanecznego dorównania Ryfie Ri), to przecież ostatecznie go opuszczają. Podobnie jak filmowy odpowiednik na koniec zostaje sam, niczym wyrzut sumienia, puste naczynie wypełnione lękami dorosłych, którzy pokazali mu cztery litery. (…) Anna Smolar potrafi w teatr. „Kobieta samotna” jest jednym z najbardziej zaangażowanych spektakli reżyserki i bez ogródek obnaża istotę problemu niealimentacji z perspektywy współczesnej samotnej kobiety. (…) „Kobieta samotna” czułym i mocnym aktorstwem opowiada o wyrywku rzeczywistości społecznej – piętnuje go, wytyka błędy i niedziałające rozwiązania prawne. Apeluje o solidarne wsparcie i nie ocenianie. 
  Marek Zajder, Nasz Teatr

more reviews