Jordan

multimedia

fot. z archiwum Teatru Powszechnego w Warszawiemore photos

reviews

• Rewelacyjne aktorstwo Landowskiej polega na pauzie i gwałtownych zmianach nastroju. Zawieszając głos kilka razy, wciska widzów w krzesła ciszą, jak w momencie, kiedy opowiada, jak chłopak pobił ją pierwszy raz. „Uderzył raz, potem drugi, trzeci. Wyjął nóż” – mówi aktorka i przez chwilę, najdłuższą na świecie chwilę, przygląda się żółtym kwiatom z papieru, które przez cały czas trzymała w rękach. „A to na zajęciach plastycznych zrobiliśmy” – kończy nieoczekiwanie i jakby nigdy nic rozwiesza kwiaty na ścianach.
  Roman Pawłowski, „Gazeta Wyborcza”
• Ciężkie żelazne drzwi oddzielają więzienną celę od reszty świata. Pomieszczenie jest obskurne i ponure. To tutaj młoda dziewczyna, Sharon, czeka na wyrok sądu. Oskarżona jest o dzieciobójstwo. Nerwowo krąży po celi – ściana, drzwi, ściana. Wyjmuje papierosa, ale nie ma zapałek, więc udaje, że się zaciąga. Siada na stole i opowiada o sobie, o ojcu alkoholiku, o ucieczce z domu i spotkaniach z przygodnymi mężczyznami. Ta opowieść, czasami nieskładna, przerywana bezładnymi czynnościami, to właściwie monolog, z którego wyłania się portret kobiety, poszukującej w życiu swego miejsca, miłości, ciepła.
  Monika Kubik, „Kurier Polski”